楠瘿作尊容斗许,拥肿轮囷元媚妩;肯从放翁来住山,谁云置身不得所?山房寂寞久不饮,作意欲就梅花语。
我病鲜欢花更甚,日暮凄凉泣残雨。
人生万事云茫茫,一醉常恐俗物妨,正须仙人冰雪肤,来伴老子铁石肠。
花前起舞花底卧,花影渐东山月堕。
瘿尊未竭狂未休,笑起题诗识吾过。
身是咸阳旧酒徒,龙锺犹复泥村酤。
百年略似梦长短,一醉且随家有无。
登览未应惭脚力,功名正尔叹头颅。
夕阳又凭阑干立,谁画三山岸帻图?
星稀避月明,河白映天青。入夜蝉逾急,先秋叶自零。
花枝栖露蝶,帘罅度风萤。欲唤邻翁坐,渔舟醉不醒。
五更颠风吹急雨,倒海翻江洗残暑。白浪如山泼入船,家人惊怖篙师舞。
此行十日苦滞留,我亦芦丛厌鸣橹。书生快意轻性命,十丈蒲帆百夫举。
星驰电骛三百里,坡陇联翩杂平楚。船头风浪声愈厉,助以长笛挝鼍鼓。
岂惟澎湃震山岳,直恐澒洞连后土。起看草木尽南靡,水鸟号鸣集洲渚。
稽首龙公谢风伯,区区未祷烦神许。应知老去负壮心,戏遣穷途出豪语。
卧龙山前秋雨晴,郑子过我如夙昔。
照人眉宇寒巉巉,悬知笔有千钧力。
镜湖岁暮霜叶空,乃闻载酒同诸公。
归来湖山皆动色,新诗一纸吹清风。
文章要须到屈宋,万仞青霄下鸾凤。
区区圆美非绝伦,弹丸之评方误人!
执简曾闻侍玉螭,谪仙才调尽推奇。
能将苦语康时病,更遣丹诚动主思。
北阙亲朋瞻旧德,东吴山水入新诗。
知公自有经纶术,会见飞翔集凤池。
三径从来半草莱,席门那为故人开。
自惭不是梧桐树,安得朝阳鸣凤来。
吾州唐子他州无,闭户偏读家藏书。
志气颇闻已山立,神仙固自多楼居。
终日坐忘对燕几,有时出游骑蹇驴。
人生如此自可尔,勿羡新贵高门闾。
局蹐蜗庐迮,萧条鹤发新。
途穷贫入梦,身老病欺人。
带索忘三组,羹藜抵八珍。
蓬窗一杯酒,自觉胆轮囷。
昔我从行台,宿师南山旁。
仲秋已戒寒,九月常霣霜。
入冬即大雪,人马有仆僵。
土床炽薪炭,旃毳如胡羌。
果蔬悉已冰,熟视不得尝。
猎骑荷戈归,争献狐与狼。
是时意气快,岂复思江乡。
迩来四十载,余景迫耄荒。
结茅镜湖曲,气候岁靡常,残暑排不去,单衣作重阳,霜晚木未丹,地燠草不黄,玄冥失号令,疟鬼意颉颃。
忽焉风雨恶,纵击势莫当,颇疑地撼轴,又恐河决防。
和泥补窍穴,乞火燎衣裳。
霰雪虽未作,疾疠幸退藏。
风炉荠糁美,瓦甑粳饭香,比邻共安健,相与歌虞唐。
玉食何由到草莱,重奁初喜坼封开。
雪霏庾岭红丝磑,乳泛闽溪绿地材。
舌本常留甘尽日,鼻端无复鼾如雷。
故应不负朋游意,手挈风炉竹下来。