祖兄同甲申,二十七日长。
无怨可低眉,有欢能抵掌。
交情日更深,道义久相尚。
但欠书丹人,黄金八百两。
人无不老理,日有再中时。
不老必无也,再中应有之。
孔子生知非假习,孟轲先觉亦须脩。
诚明本属吾事,自是今人好外求。
安车尘尾道衣装,里闬过从乃是常。
闻说洞天多似此,吾乡殊不异仙乡。
久欲罢吟诗,还惊意忽奇。
坐中知物体,言外到天机。
得句不胜易,成篇岂忍遗。
安和千万载,后世无宣尼。
相违经岁意何如,漫说为邻德不孤。
咫尺洛阳春已尽,过从能忆旧时无。
城里住烟霞,天津小隐家。
经书为事业。水竹是生涯。
恨为云遮月,愁因风损花。
恨愁花月外,何暇更知他。
展开阅读全文
安乐窝中一炷香,凌晨焚意岂寻常。
祸如许免人须诌,福若待求天可量。
且异缁黄徼庙貌,又殊儿女袅衣裳。
中孚起信宁烦祷,无妄生灾未易禳。
虚室清冷都是白,灵台莹静别生光。
观风御寇心方醉,对景颜渊坐正忘。
赤水有珠涵造化,泥丸无物隔青苍。
生为男子仍身健,时遇昌辰更岁穰。
日月照临功自大。君臣庇癊效何长。
非徒闻道至於此。金玉谁家不满堂。
展开阅读全文
安乐窝中职分修,分修之外更何求。
满天下士情能接,遍洛阳园身可游。
行已当行诚尽处,看人莫看力生头。
因思平地春言语,使我尝登百尺楼。
安乐窝中事事无,唯存一卷伏羲书。
倦时就枕不必睡,忺后携筇任所趋。
准备点茶收露水,堤防合药种鱼苏。
苟非先圣开蒙悋,几作人间浅丈夫。