莫将真气助忧伤,愤死英豪世更长。陌上虽多马跳跃,天边亦有凤翱翔。
三千宾客磨圭角,百二山河拥剑铓。等是一场春梦过,自馀恶足自悲凉。
春色融融满洛城,莫辞行乐慰平生。深思闲友开眉笑,重惜梅花照眼明。
况是山翁差好事,可怜芳酒最多情。此时不向樽前醉,更向何时醉太平。
秋入山河气象雄,不堪闲望老年中。金兰契重思无限,手足情多感未终。
半局残棋销白昼,一簪华发乱西风。唯君父子相知久,松桂心同色更同。
长忆当年扫弊庐,弟兄同受策名初。一生不记寻常事,千里犹通咫尺书。
风月遥知四明好,江山况是九秋馀。片帆未得闲飞去,徒见严君问起居。
长忆当年扫弊庐,未尝三径草荒芜。欲为天下屠龙手,肯读人间非圣书。
否泰悟来知进退,乾坤见了识亲疏。自从会得环中意,闲气胸中一点无。
投吴走越觅青天,殊不知天在眼前。开眼见时犹有病,举头寻处更无缘。
颜渊正在如愚日,孟子方当不动年。安得功夫游宝肆,爱人珠贝重忧钱。
面前路径无令窄,路径窄时无过客。
过客无时路径荒,人间大率多荆棘。
比到明年无数刻,且令芳酒更斟回。
星杓建丑晦将尽,岁箭射人春又来。
不用物情闲作梗,大都心绪已成灰。
浮名更在浮云外,瞬息光阴况便催。
众人之所乐,所乐唯嚣尘。
吾友之所乐,所乐唯清芬。
清芬无鼓吹,直与太古邻。
太古者靡佗,和气常絪纭。
里閈旧情好,有才复有文。
过从一日乐,十月生阳春。
洛阳古神州,周公尝缕陈。
四时寒暑正,四方道里均。
代不乏英俊,号为多缙绅。
至于花与木,天下莫敢伦。
而逢此之景,而当此之辰。
而能开口笑,而世有几人。
清衷贯金石,剧谈惊鬼神。
天地为一指,富贵如浮云。
明时缓康济,白昼闲经纶。
莫如陪欢伯,又复对此君。
商於六百里,黄金四万斤。
不能买兹乐,自馀恶足论。
接{上罒下离}倒戴时,蟾蜍生海垠。
小车倒载时,出翁归天津。
何代无人振德辉,众贤今日会西畿。
太平文物风流事,更胜元和全盛时。