天津多乱石,石里闲寻覔。
真玉固难求,似玉亦难得。
徒有碌碌青,亦有磷磷白。
奈无清越声,更无温润色。
何故谓之时,诗者言其志。
既用言成章,遂道心中事。
不止鍊其辞,抑亦鍊其意。
炼辞得奇句,鍊意得余味。
展开阅读全文
东山有石若琼玖,匠者追琢可盛酒。
君子得之惜不用,殷勤远寄林下叟。
林叟从来用瓦盏,惊惶不敢擎上手。
重诫儿童无损伤,缄藏复以待贤友。
未知贤友何时归,男子功名未成就。
朝廷先从忧者言,方今莫如二虏丑。
汉之六郡限辽西,唐之八州隔山后。
自馀瓜沙甘与凉,中原外而不能有。
奈何更饵以金帛,重困吾民犹掣肘。
若非堂上出奇兵,安得阃外拉馀朽。
直可逐去此腥擅,西出玉门北逾口。
城下狐狸既不存,路上豺狼自无走。
太阳烜赫耀天衢,氛妖接变匿尘垢。
功成不肯受上赏,印解黄金大于斗。
乞洛辞君出国门,归鞍暖拂天街柳。
千官如壁遮道留,仰面弄鞭不回首。
乡人夹路迎大尹,醉拥旌幢锦光溜。
下车拜墓还政馀,不访公门访亲旧。
始知此器用有时,吾当为君献眉寿。
见别一年余,岁残相忆初。
重烦君欵密,远寄我空疏。
衰朽百端有,忧愁一点无。
闲吟四十字,聊用答来书。
金须百鍊始知精,水鉴何如人鉴明。
不弃既能存故旧,久要焉敢忘平生。
经纶事体当言用,道义襟怀只论诚。
草木面前何止万,岁寒松桂独青青。
待物莫如诚,诚真天下行。
物情无远近,天道自分明。
义理须宜顾,才能不用矜。
世间闲缘饰,到了是虚名。
禹士力生头,都知闲做弄。
直待担子折,恁待柴束重。
盗伯窥财物,其心不虑佗。
取时唯恐少,败后只嫌多。
花间水畔绿如茵,兴废曾经汉与秦。
占了山川无限地,愁伤今古几何人。
严霜杀尽还逢雨,野火烧残又遇春。
不那路傍多此物,农家长是费耕耘。