万紫千红处处飞,满川桃李漫成蹊。
狂风猛雨日将暮,舞榭歌台人乍稀。
水上漂浮安有定,径边狼籍更无依。
流莺不用多言语,到了一番春已归。
谁剪毛头谢陆沉,生灵肌骨不胜侵。
人间自有回天力,林下空多忧国心。
日过中时忧未文,月几望处患仍深。
军中儒服吾家事,诸葛武侯何处寻。
忧国心深为爱君,爱君须更重於身。
口中讲得未必是,手里做成方始真。
妄意动时难照物,俗情私处莫知人。
厚诬天下凶之甚,多少英才在下尘。
何者为君子,君子固可修。
是知君子途,使之从之游。
与义不与利,记恩不记雠。
扬善不扬恶,主喜不主忧。
展开阅读全文
安乐先生,不显姓氏。
垂三十年,居洛之涘。
风月情怀,江湖性气。
色斯其举,翔而后至。
无贱无贫,无富无贵。
无将无迎,无拘无忌。
窘未尝忧,饮不至醉。
收天下春。归之肝肺。
盆池资吟,瓮牖荐睡。
小车赏心,大笔快志。
或戴接{上罒下离},或著半臂。
或坐林间,或行水际。
乐见善人,乐闻善事。
乐道善言,乐行善意。
闻人之恶,若负芒刺。
闻人之善,如佩兰蕙。
不佞禅伯,不谀方士。
不出户庭,直际天地。
三军莫凌,万锺莫致。
为快活人,六十五岁。
三千宫女衣宫袍,望幸心同各自娇。
初似绽时犹淡薄,半来开处特妖娆。
檀心未吐香先发,露粉既垂魂已销。
对此芳樽多少意,看看风雨骋麄豪。
浩浩长空走日轮,何烦苦苦辩根尘。
鹏程万里非由驾。鹤筭三千别有春。
铅锡点金终属假,丹青画马妄求真。
请观风急天寒夜,谁是当门定脚人。
说者从来太过乎,道须能卷又能舒。
人间好事不常有,天下奇才何处无。
年近从心唯策杖,诗逢得意便操觚。
快心亦恐诗拘束,更把狂诗大字书。
鬓毛不患渐成霜,有托琴书子一双。
既乏长才康盛世,无如高枕卧南窗。
明知筋力难为强,犹说云山未树降。
多谢故人相爱甚,辙鱼幸免困西江。
草有可嘉者,莫将萧艾俦。
扶疏全类竹,苍翠特宜秋。
风雨声初入,江湖思莫收。
无功济天下,藉此一淹留。