何者堪名席上珍,都缘当日得师真。
是知佚我无如老,惟喜放怀长似春。
得志当为天下事,退居聊作水云身。
胸中一点分明处,不负高天不负人。
西南有高山,山有杳冥间。
神仙不可见,满目空云烟。
千年女几祠,门临洛水边。
但闻霓裳曲,世人犹或传。
君子之人,与已非比。
闻善则乐,见贤则喜。
小人之人,与已非恶。
闻善则憎,见贤则怒。
饱霜梨多红,久雨榴自罅。
此果世称珍,厥味是可诧。
地有百物备,天无一言挂。
我患尚有言,不得同造化。
展开阅读全文
院静春深昼掩扉,竹间闲看客争棋。
搜罗神鬼聚胸臆,措臻山河入范围。
局合龙蛇成阵斗,劫残鸿雁破行飞;
杀多项羽坑秦卒,败剧符坚畏晋师。
座上戈铤尝击搏,面前冰炭旋更移;
死生共抵两家事,胜负都由一着时。
当路断无相假借,对人须且强推辞;
腹心受害诚堪惧,唇齿生忧尚可医;
善用中伤为得策,阴行狡狯谓知机。
请观今日长安道,易地何尝不有之?
展开阅读全文
荡荡天门万古开。几人归去几人来。
山河虽好非完璧。不信黄金是祸胎。
湖山一梦事全非。再见云龙向北飞。
三百年来终一日。长天碧水叹弥弥。
天地相乘数一原。忽逢甲子又兴元。
年华二八乾坤改。看尽残花总不言。
毕竟英雄起布衣。朱门不是旧皇畿。
飞来燕子寻常事。开到李花春已非。
胡儿骑马走长安。开辟中原海境宽。
洪水乍平洪水起。清光宜向汉中看。
漫天一白汉江秋。憔悴黄花总带愁。
古曜半升箕斗隐。金乌起灭海山头。
云雾苍茫各一天。可怜西北起烽烟。
东来暴客西来盗。还有胡儿在眼前。
如棋世事局初残。共济和衷却大难。
豹死犹留皮一袭。最佳秋色在长安。
火龙蛰起燕门秋。原璧应难赵氏收。
一院奇花春有主。连宵风雨不须愁。
数点梅花天地春。欲将剥复问前因。
寰中自有承平日。四海为家孰主宾。
天自得一天无既,我一自天而后至。
唯天与一无两般,我亦何尝与天异。
心安身自安,身安室自宽。
心与身俱安,何事能相干。
谁谓一身小,其安若泰山。
谁谓一室小,宽如天地间。
弟兄尚路人,它人安可从。
人心方寸间,山海几千里。
轻言托朋友,对面九嶷峰。
多花必早落,桃李不如松。
管鲍死已久,何人继其踪。