东风一夜折梅枝,舞蝶游峰都不知。
插了满头仍渍酒,任他人道拙於时。
草软沙平风细溜,云轻日淡柳低挼。
狂言不记道何事,剧饮未尝如此杯。
景好只知闲信步,朋欢那觉太开怀。
必期快作赏心事,却恐赏心难便来。
展开阅读全文
史笔善记事,长于炫其文。
文胜则实丧,徒僧口云云。
诗史善记事,长于造其真。
真胜则华去,非如目纷纷。
天下非一事,天下非一人。
天下非一物,天正非一身。
皇王帝伯时,其人长如存。
百千万亿年,其事长如新。
可以辩庶政,可以齐黎民。
可以述祖考,可以训子孙。
可以尊万乘,可以严三军。
可以进讽谏,可以扬功勋。
可以移风俗,可以厚人伦。
可以美教化,可以和疏亲。
可以正夫妇,可以明君臣。
可以赞天地,可以感鬼神。
规人何切切,诲人何谆谆。
送人何恋恋,赠人何勤勤。
无岁无嘉节,无月无嘉辰。
无时无嘉景,无日无嘉宾。
樽中有美禄,坐上无妖氛。
胸中有美物,心上无埃尘。
忍不用大笔,书安如车轮。
三千有余首,布为天下春。
一日去一日,一年添一年。
饶教成大器,其那已华颠。
志意虽依旧,聪明不及前。
若非心有得,亦恐学神仙。
灭项兴刘如覆手,绝秦昌汉若更棋。
卷舒天下坐筹日,锻炼心源辟谷时。
黄石公传皆是用,赤松子伴更何为。
如君才业求其比,今古相望不记谁。
一室可容身,四时长有春。
何尝无美酒,未始绝佳宾。
洞里赏花者,天边泛月人。
相逢应有语,笑我太因循。
云轻日淡天津暮,风急林疏洛水秋。
独步独吟人莫会,时时鸥鹭下汀洲。
田横入海犹能得,商至长安百里强。
能使四人成美节,始知高祖是真王。