吾常好乐乐,所乐无害义。
乐天四时好,乐地百物备。
乐人有美行,乐已能乐事。
此数乐之外,更乐微微醉。
相招相劝欢流霞,鬓乱秋霜发乱华。
所记莫非前甲子,凡经多是老官家。
共夸今日重孙过,更说当时旧事呀。
言语丁宁有情味,后生无笑太周遮。
君子改过,小人节非。
改过终悟,饰非终迷。
终悟福至,终迷祸归。
有物轻醇号太和,半醺中最得春多。
灵丹换骨还如否,白日升天似得麽。
侭快意时仍起舞,到忘言处只讴歌。
宾朋莫怪无拘检,真乐攻心不奈何。
天养疏慵自有方,洛城分得水云乡。
不闻世上风波险,但见壶中日月长。
一局闲棋留野客,数杯醇酒面脩篁。
物情悟了都无事,未学颜渊已坐忘。
进退两途皆曰宾,何烦坐上苦云云。
低眉坐处当周物,掉臂行时莫顾人。
齿发既衰非少日,林泉能老是长春。
行於无事人知否,宠辱何由得到身。
展开阅读全文
洛阳自为都,二千有余年。
举步图籍中,开目今古间。
西北岌宫殿,东南倾山川。
照人伊洛清,迎门嵩少寒。
水竹最佳处,履道之南偏。
下有幽人室,一径通柴关。
蓬蒿隐其居,藜藿品其飡。
上亲下妻子,厚薄随其缘。
人虽不堪忧,已亦不改安。
阅史悟兴亡,深经得根源。
有客谓予曰,子独不通权。
清朝能用才,圣主正求贤。
道德与仁义,不徒为空言。
功业贵及时,何不求美官。
上食天子禄,下拯苍生残。
通衢张大第,负郭广良田。
朱门烂金紫,青楼繁管弦。
外厩列肥骏,后庭罗纤妍。
入则坐虚堂,出则乘华轩。
冠剑何烨烨,气体自舒闲。
高谈天下事,广坐生晴烟。
人莫敢仰视,屏息候其颜。
此所谓男子,志可得而观。
又何必自苦,形容若枯{左鱼右亶}。
道古人行事,拾前世遗编。
而临水一沟,而爱竹数竿。
此所谓匹夫,节何足而攀。
予敢对客曰,事有难其诠。
身非好敝{左纟右昷},口非恶珍膻。
岂不知系匏,而固辞执鞭。
盖惧观朵颐,敢忘贲丘园。
深极有层波,峻极有层巅。
履之若平地,此非人所艰。
贫贱人所苦,富贵人所迁。
处之若无事,此诚人所难。
进行已之道,退养已之全。
既未之易地,胡为乎不坚。
敢谓客之说,曾无所取焉。
猗嗟乎玉兮,产之于荆山。
和氏虽云知,楚国未为然。
污隆道屈伸,进退时后先。
苟不循此理,玉毁谁之愆。
道之未行兮,其命也在天。
近日游三城,薄言尚盘恒。
当世之名卿,加等为之延。
或清夜论道,或后池漾船。
数夕文酒会,有无涯之欢。
十月初寒外,万叶清霜前。
归来到环堵,竹窗晴醉眠。
仰谢君子知,代书成此篇。
可必人间唯善事,不由天地只由衷。
莫嫌效远因而止,更勉其来更有功。