无限有情风月间,好将醇酒发酡颜。
奈何人自生疑阻,利害嫌轻更设关。
展开阅读全文
人生固有命,物生固有定。
岂谓人最灵。不知物正性。
或闻阴有鬼,善能致人死。
致死设有由,死外何所求。
又况人之命,系天下系佗。
阴鬼设有灵,独且奈天何。
击壤三千首,行窝二十家。
乐天为事业,养志是生涯。
出入将如意,过从用小车。
人能知此乐,何必待纷华。
虽未似神仙,能逃暑与寒。
何尝无水竹,未始离林峦。
道不同新学,才难动要官。
时和岁丰后,亦自有余欢。
年来得疾号诗狂,每度诗狂必命觞。
乐道襟怀忘检束,任真言语省思量。
宾朋欵密过从久,云水优闲兴味长。
始信渊明深意在,北窗当日此羲皇。
群芳万品递相催,若说高标独有梅。
会得东君无别意,为怜清淡使先开。
人事纷纷积有年,何烦颦蹙向花前。
万般计较头须白,饶了胸中不坦然。
笺云:一岁正荣处,三春特盛时。
是花堪爱惜,况见好花枝。
展开阅读全文
羲轩尧舜,汤武桓文。
皇王帝伯,父子君臣。
四者之道,理限于秦。
降及两汉,又历三分。
东西俶扰,南北纷纭。
五胡十姓,天纪几焚。
非唐不济,非宋不存。
千世万世,中原有人。