人无好胜,事无过求。
好胜多辱,过求多忧。
忧辱并至,道德弗游。
不止人患,身亦是仇。
初秋微雨造轻寒,倚遍东岑阁上栏。
不谓是时烟霭里,松斋人作画图看。
为人虽未有前知,富贵功名岂力为。
滌荡襟怀须是酒,优游情思莫如诗。
况当水竹云山地,忍负风花雪月期。
男子雄图存用舍。不开眉笑待何时。
六国区区共事秦,疲於奔命尚难亲。
如何杀尽半天下,岂是关东没一人。
洛水来西南,昌水来西北。
二水合流处,宫墙有遗壁。
行人徒想像,往事皆陈迹。
空余女几山,正对三乡驿。
久畏夏暑日,喜逢秋夜天。
急雨过修竹,凉风摇晚莲。
岂谓败莎蛩,能继衰柳蝉。
安得九皋禽,清唳一洒然。
许大乾坤自我宣,乾坤之外复何言。
初分大道非常道,才有先天未后天。
作法极微难看蹟,收功最久不知年。
若教世上论勋业,料得更无人在前。
高竹百馀挺,固知为予生。
忽忽有所得,时时闲绕行。
自信或未至,自知或未明。
窃比于古人,不能无愧情。
立身须作真男子,临事无为浅丈夫。
料得人生皆素定,空多计较竟何如。
展开阅读全文
山南地似岭南温,腊月梅开已浃辰。
耻与百花争俗态,独殊群艳占先春。
角中飘去凄於骨。笛里吹来妙入神。
秀额妆残黏素粉,画梁歌暖起轻尘。
宰君惜艳献州牧,太守分香及野人。
手把数枝重叠嗅,忍教芳酒不濡唇。