赏花全易识花虽,善识花人独倚栏。
雨露功中观造化,神仙品里定容颜。
寻常止可言时尚,奇绝方名出世间。
赋分也须知不浅,筭来消得一生闲。
展开阅读全文
古人不见面,止可观其心。
其心固无佗,而多顾义深。
今人不见心,正可观其面。
其面固无佗,而多顾利浅。
顾义则利人,顾利则害民。
利人与害民,而卒反其身。
其身幸而免,亦须殃子孙。
残雪已消冰已开,风光渐觉拥楼台。
旅人未遂日边去,春色又从天上来。
况是樽中常有酒,岂堪岭上却无梅。
若非太守金兰契,谁肯倾心重不才。
古今情一也,能处又何难。
识事事非易,知人人所艰。
多疑亏任用,轻信失防闲。
尧舜其犹病,何尝无大奸。
高竹如碧幢,翠柳若低盖。
幽人有轩榻,日夜与之对。
宇静觉神开,景闲喜真会。
与其丧吾真,孰若从吾爱。
高竹逾冬青,四月方易叶。
抽萌如止戈,解箨若脱甲。
脩静信可爱,绕行不知匝。
嗟哉凡草木,徒自费锄锸。
春风必有刀,离肠被君断。
春风既无刀,芳草何人剪。
肠断人复接,草剪益还生。
谁人有芳酒,为我高歌倾。
绣岭岌层峦,岧嶢十九盘。
微微经雨后,杳杳出云端。
往事金舆远,遗踪玉像残。
至今临渭水,依旧见长安。