展开阅读全文
杨柳垂青带,风动如飞盖。
危楼思不穷,尽日闲相对。
鸟去林自空,云移山不碍。
情随双燕还,意与孤鸿会。
晚角时继续,层崖递明晦。
残阳挂疏红,远水生微濑。
塞目烟岑密,都城若天外。
如何久客心,东望冯栏杀。
承平未必便无忧,安若忘危非善谋。
题品人材凭雅诮,雌黄时事用风流。
有刀难剖公闾腹,无木可枭元海头。
祸在夕阳亭一句,上东门啸浪悠悠。
高竹临清沟,轩小亦且幽。
光阴虽属夏,风露已惊秋。
月色林间生,泉声砌下流。
谁知此夜情,邈矣不能收。
九野散漫漫,连昏鸟道间。
坐中学远树,门外失前山。
袯襫耕夫喜,屏幪居者闲。
骚人正凝黯,天际意初还。
展开阅读全文
画工状物,经月经年。
轩鉴照物,立写于前。
鉴之为明,犹或未精。
工出人手,平与不平。
天下之平,莫若于水。
止能照表,不能照里。
表里洞照,其唯圣人。
察言观行,罔或不真。
尽物之性,去已之情。
有德之人,而必有言。
能言之人,未必能行。
一物其来有一身,一身还有一乾坤。
能知万物备於我,肯把三才别立根。
天向一中分体用,人於心上起经纶。
天人焉有两般义,道不虚行只在人。
殷勤见赠用长篇,里闬过从积有年。
岁事报成还报始,春华相次又暄妍。
人之常情,无重于死。
恩感人心,死犹有喜。
怨结人心,死犹未已。
恩怨之深,使人如此。
展开阅读全文
地以静而方,天以动而圆。
既正方圆体,还明动静权。
静入必成润,动极遂成然。
润则水体具,然则火用会。
水体以器受,火用以薪传。
体在天地后,用起天地先。