洛城官满振衣{左衤右居},尘土何由浼远途。
道在幸逢清日月,眼前应见旧江湖。
知行知止唯贤者,能屈能伸是丈夫。
归去可妨趁残水,三吴还似向时无。
乐国久容人避乖,非窝何以状清怀。
则予岂敢窥高躅,天险能升不用阶。
春在花争好,春归花遂残。
好花留不住,好客会亦难。
酒即对花饮,花宜把酒看。
如何更斟酒,乃尽此时欢。
临溪拂水正依依。更被狂风来往吹。
薄春不胜烟羃羃,深春无奈日迟迟。
谁家缥渺青罗帔,何处蹁跹金缕衣。
犹恐离人肠未断,满天仍看乱花飞。
展开阅读全文
何者名为善处身,非唯能武又能文。
可行可止存诸已,或是或非系在人。
遍数古来贤所得,历观天下事须真。
吉凶悔吝生乎动,刚毅木讷近於仁。
易地皆然休计较,不言而信省开陈。
虽居蛮貊亦行矣,无患乡闾情未亲。
归去来兮任我真,事虽成往意能新。
何尝不过如斯世,其那难逢似此人。
近暮特嗟时翳翳,向荣还喜木欣欣。
可怜六百馀年外,复有闲人继后尘。
东海有大鱼,罔罟无能近。
砀然一朱水,蝼蚁得而困。
有酒时时泛一瓯,年将七十待何求。
齿衰婚嫁尚未了,岁旱田园才薄收。
客去有时闲拱手,日高无事静梳头。
霜毛不止装诗景,更可因而入画休。
居处虽近郭,不欲登城市。
尽日客不来,至夜门犹闭。
院静春正浓,窗闲昼复寐。
谁知藜藿中,自有诗书味。
洛阳城里一愚夫,十许年来不读书。
老去情怀难状处,淡烟寒月映松疏。