邯郸多侠士,赵地产名娼。日夕高台上,欢宴殊未央。
黄金饰舞榭,白璧缀砍梁。安见千年后,空令春草长。
中州产名俊,河内天下士。平生饱藜藿,学道历壮齿。
至朴敛华蔚,徽文陋雕绮。守渊安可窥,驰辩讵能止。
洞悟超先几,微言析玄理。曲高难为和,行独寡知己。
古辙多蓁芜,非君谁予起。
城南有寡妇,见客泣数行。自言良家女,少小藏闺房。
青春娇素手,白日照红妆。父母偏见怜,嫁我不出乡。
前年弥鲁乱,腥秽入我堂。弟兄各战死,亲戚俱阵亡。
嗟哉华艳质,忍耻罹凶强。忧愁云发变,辛苦朱颜伤。
昨闻故夫在,息消通两方。百金赎我身,三年归旧疆。
归来门巷异,人少蓬蒿长。转盼夫亦死,儿女空在傍。
薄田无耕犊,寒腊无完裳。人生固有命,妾独遭此殃。
况复官军至,烧焚庐井荒。主将贪贿赂,百死不一偿。
朝廷自有法,出师亦有名。妾身何足道,无乃乖天常。
行云不归山,逝水难重回。与子一为别,流光倏如推。
形神往无存,梦想弗克谐。孤冢日荒秽,幽泉翳穷埃。
重扃一以闭,千秋宁复开。时至展遐沉,倾醑浇黄菜。
还思平生居,岁久生夕苔。寒风吹空闺,彷佛鸣玉哀。
人生重恩义,况兹比翼乖。何能眷新欢,弃掷故所怀。
菊树开初烂,轩窗坐晚晴。客非先有约,花亦太多情。
霜艳娟娟静,风香细细生。天涯一杯酒,今夕对寒城。
大船峨峨系江岸,鲇鲂鱍鱍收百万。小船取速不取多,往来抛网如掷梭。
野人无船住水浒,织竹为梁数如罟。夜来水长没沙背,津市家家有鱼卖。
江边酒楼燕估客,割鬐砍鲙不论百。楚姬玉手挥霜刀,雪花错落金盘高。
邻家思妇清晨起,买得兰江一双鲤。筛筛红尾三尺长,操刀具案不忍伤。
呼童放鲤潎波去,寄我素书向郎处。
太湖湖上地,闻占好园池。有业堪投老,无官可避时。
渡传桃叶咏,门听竹枝词。何日山阴棹,溪堂见戴逵。
嵯峨高岭入云平,岭上人传汉将名。殊域岁时供祭祀,千秋祠庙著神明。
古墙不辨丹青色,深夜犹闻剑戟声。下马独来询旧事,残碑无字纪南征。
长安万家悬甑里,风捲尘沙当昼起。五侯堂上冰成山,朝见成山暮成水。
长安风吹万物柳,与君走马相逢久。昨朝邂逅尊酒间,二十年来一回首。
我官十年前,君官十年后。眼底相看已壮龄,世间万事真翻手。
忆初少小来柬曹,君家兄弟同游遨。尚书庭前两玉树,白日灿烂秋风高。
尔时见君气已豪,花颜云发青锦袍。石麟在天动鳞甲,赤凤排云生羽毛。
只今骨格殊恒调,倾都见者嗟英妙。恨不置之玉堂宾,谁令久待金门诏。
永嘉山水称绝奇,且与谢客同襟期。花里开帘仙吏出,松间著屐山人随。
尚书风义古无比,如君更是尚书子。尚书东山閒白云,高卧不为苍生起。
汉庭我亦东方生,怅望名山无限情。海云浩歌起春色,送尔万里东南行。