蝶梦几时醒,华胥千万程。恨多情、何似无情。为甚年来心绪恶,人静处、涕常零。
窗外月华明,窗中长叹声,要知心、惟有孤灯。无限牢愁淘不尽,那更听、乱蛩鸣。
浊世何留恋。猛回头,廿年一梦,流光如电。三载京尘空染袂,剩有泪痕一片。
更莫叹,孤鸿旅雁。小堕红尘原客舍,恨无缘、速返璿宫便。
心绪苦,有谁见。
灵犀一点千重恨。最无端、空阶岭寂,步来千遍。莫怪文园今善病,病甚倒将愁遣。
望脱却,人间羁绊。杜宇漫言归去好,想归时、一例多幽怨。
对孤烛,泪如线。
连天碧草,甚寒风吹送一声清角。忆自金台人去后,冷雨空梁寂寞。
汉月徒圆,塞云偏紧,风景何萧索。青山残照,使人空叹辽落。
况复书剑天涯,萍踪何处,不解长安乐。王粲年来心事涌,说甚画楼朱阁。
东海波澜,西泠涕泪,总自怜飘泊。晚风垂柳,一行青到城郭。
不向云英再乞浆,蓝桥空记认裴航。人间天上正茫茫。
洞口夭桃迎阮肇,峰前暮雨会襄王。便随曲径到仙乡。
一笑春风满太虚,玄洲好景近何如。倩将青鸟为衔书。
灵药已偷归月窟,蟠桃方熟献天厨。瑶宫刚是梦游初。
宵风急,新雁一声寥碧。帘栊悄,小梦依稀,唤起离人动幽魄。
嗷嗷自惨戚,似诉,影单形只。渐飞度,几处关山,记否来时楚天黑。
层云荡双翼。念宿水眠沙,飞倦无力。天涯万里浑无极。
正寒重榆塞,月明湘水,劳劳来去自南北。但为寄消息。
悽恻,又今夕。便我亦怜君,同是羁客。冥冥好避他人弋。
奈程路空渺,稻粱难觅。不如归去,数举首,望故国。
又正是、春初时节。院落沈沈,房栊寒怯。苦恨而今,东皇车骑尚迟发。
春回已久,怎不使、春光泄。春直恁无情,又何必、望来如渴。
呜咽,听寒鸦点点,似恨夜来微雪。冬衣敝矣,曾未识、几时修缀。
最怕是、已到花期,但对酒、无花堪折。待欲问春时,春不见人休说。
篆影凝春,珠光浸夜,深宫漏迟。正金盘舞后,共誇燕瘦,玉楼宴罢,人妒环肥。
固宠无方,承恩有貌,独向西楼敛翠帏。深辜负,者清凉无汗,姑射仙肌。
人间恩爱难期,但著意、容颜自入时。恨量来螺黛,画眉觉浅,妆成凤翅,掠鬓还低。
几度消魂,一番照影,如许娇姿定属谁。休誇示,看秋风又起,纨扇空悲。
西蜀多奇种。最难寻,香槽文蜕,刻龙雕凤。当日骊宫方奏罢,深谢君王爱宠。
止消得,玉奴亲捧。何满一声人似醉,任鲛珠、万斛如潮涌。
零落恨,更谁共。
升平歌舞知何用。尽春秋、湖山草草,乱流轻送。几度沧桑曾历遍,剩有一身珍重。
问谁解,轻撚慢拢。但使樊裬今尚在,托鸳弦,话尽兴亡梦。
空鸣咽,泪花冻。
玲珑无限,是何人巧把,玉环连绾。消昼困、解向春闺,看葱指轻拈,杏眸低转。
几度沉吟,最无奈、将开还乱。任鸟鸣穿树,花影移墙,卸来刚半。
寥寥者番意懒,算殷勤撩弄,何似分断。便纠缠、恰似相思,有一脉勾连,两心萦绊。
纵觉情多,争已为、多情添恨。再迟些、舞腰一撚,定加瘦损。