昨日老子山,雨打又风吹。今日高邮湖,过湖日未迟。
雨气化为烟,何处露筋祠。金葩扬翠盖,空中见参差。
径行忘混漾,难进惭逶迤。新蝉第一声,欣然得闻之。
浅浅绿铺褥,高高青垂帷。霞光由外铄,倒蘸水之湄。
蓝滑如泼油,红艳如凝脂。扪之不著手,脚踏趺爬龟。
千载苧萝溪,人言浴西施。扬州夸佳丽,此理信可推。
如何杀风景,火轮衷而驰。何殊铁如意,打碎赤琉璃。
刀劙织女锦,车裂文君肌。抇泥断萍根,吹灰黏柳须。
惭极急遁去,犬吠非关谁。湖光挟堤树,苦苦远相随。
清丽与幽淡,万状难具辞。仍为诗人贶,不同湖寇追。
柁楼得晚饭,新月正如规。焚楮舟谢神,鸣锣官税釐。
荷香不见花,暗里勾我诗。风浪一回首,既往亦勿思。
断玑零璧散不拾,田父夜惊莫敢藏。青箱世守亦仅仅,深锁何殊尘网凉。
当年有作必写与,楚亦有分旌与璜。时时开视宁忍读,六丁下取须提防。
惟天生才加以学,小子辟席突窥墙。追穿载籍吸元气,浅才薄艳下奔忙。
古者文章重制诰,至今读数常与杨。圣朝责实所弗尚,诸侯侨戍争求良。
由来陈琳阮瑀集,存者纵富已已亡。香山居士尚律切,少陵野老穷铺张。
论诗宗尚见百一,空积腹中千万章。茅亭六月忆新落,左右花草罗丹黄。
终日相呼语不尽,三复共赏味逾长。钟山回首竟终古,三年忽忽永心丧。
独念遗文后死责,名山何日发辉光。
父母不逮事,百事不足为。不讳王父母,此语深可悲。
恭维吾祖德,敢云吾知之。外舅沈涛园,激扬多厚期。
本于先公意,诏我家乘遗。谓言乘积累,宜作为歌诗。
小子实兢兢,靡日而不思。命名不得咳,抱孙未亲怀。
永念临殁叹,况积孤生哀。慎重良有以,闻见求无歧。
托始三四岁,所记可依稀。闻人说公公,作官在安徽。
信归向儿道,公公念著儿。分付教尔雅,明年为延师。
堂上张小照,于此识须眉。憨跳畏嗔喝,每过首必低。
寿辰五月八,学把阿婆卮。酒阑凶问至,惊哀终日啼。
是年唯巳卯,此后多伤凄。吾父麻衣归,迁居旗下街。
庭中龙眼树,书案设当阶。手写不记纸,泪下时如糜。
窃窥颜色恶,侧坐不敢咍。心目忆可见,祸酷痛交摧。
易箦执手泣,太息儿尚孩。年至十二三,书簏恣翻披。
吾父曩所述,手泽如新题。先府君年谱,男某谨次排。
粤寇凡三至,城内冢垒垒。生齿既未复,文教非苟施。
邑中邓析子,好持官是非。好召与之语,餔以酒肉糜。
襦裤尔所利,鞭箠官有威。感愧或遁去,自此狱无欺。
又云戊寅案,文书存可稽。别本逾寸厚,细抄累万微。
叙述似未竟,欲传恨不才。童騃究未省,今知意在斯。
犬牙相错地,自古言多违。争桑处女丧,沤麻吾水兹。
寺门夜载稿,界上晨亡尸。岂尝饱毒手,直是支诬词。
阅实赦无罪,诪张谓有私。风流秋浦咏,响绝不可追。
视钱即甚悦,含怒故多訾。人情易反复,如萍随风吹。
独持南山笔,岳岳难得移。媚人犹及止,杀人奈何哉。
安庆孙太守,控告义所希。手录存十纸,兼有当时诗。
天知民不愧,睡起心自夷。□如引舟去,寄语泪勿垂。
白骨可覆视,黄泉岂遂埋。忝名为父母,那忍事委蛇。
民冤苟不雪,罪大亦何辞。列书达制府,制府惊且疑。
为民能如此,岂非良有司。事实良未明,万一亦可危。
私谊况桑梓,人言有阶梯。移文召伍伯,破棺求瘢痍。
万目见日月,一朝抉云霾。父老喜害去,道路迎君回。
还愁升擢去,岂悟运化推。廉吏竟如此,天道谅可知。
先世有薄田,亦足供岁时。为官而禄薄,不以家人随。
五年古彭泽,清对菊花杯。中间更事故,斗米岂胜炊。
负郭既不保,没身反得痱。嗟此实明德,感念空增欷。
匆匆二十年,一得而九遗。诚当书此事,留布诸方来。
民情苟不诬,知有望江碑。天阍苟不远,恩泽感妄几。
吾父一片心,不与七尺隳。七月急归去,寻检旧书斋。
情知渐徙失,谅未付尘灰。老师吴峰五,表叔魏幼施。
当时皆目见,故实良可咨。县社有鸡豚,官府有档批。
成诗馀涕泪,令名思用贻。
江南雨熟梅初黄,淮北雨冷川涨长。人言日发二三尺,盐船衔尾还两塘。
故园大水年年汹,昔日儿童那知恐。夜半官河浸入庭,起抱花盆垫书笼。
耳目与口鼻,不思何录录。苟能得其养,心亦即快足。
四者彼何知,惟心实有欲。所以养心者,必先此四族。
愚奢厚自奉,反以滋垢黩。一鸟能遗音,岂必奏丝竹。
一花可慰眼,岂必陈绮縠。诵诗味芬芳,闻香气清淑。
领略信靡穷,我亦能我慉。
清晨负手行,蟋蟀鸣我门。因知秋气厉,感此流年悲。
病夫日掩户,一月不窥园。颇闻梧桐树,飘叶聚其根。
岁寒皆黄落,而汝胡为先。我将种长松,不与时推迁。
小庭数盆花,青青亦堪怜。但觉凄清意,莫向西风前。
羞将涂抹侪凡艳,自有芬芳入妙文。心绪即今渐摇落,秋江无那又逢君。
雅量如君信有馀,论诗那得涉阶除。少年同学多文藻,若说沈思总不如。
青蒲饮泣知何补,慷慨难酬国士恩。欲为君歌千里章,本初健者莫轻言。
六月长安无一事,借人庭馆看西山。鹿车是处堪同挽,留滞何因却未还。