公道如天望眼开,片云无地著群猜。千钧用尽能辞力,万木抡馀始见材。
枕为听更寒自警,门因看月夜频推。虚惭浅薄持衡地,十度悬科五度来。
几日风尘眼正昏,忽闻哀报起开门。听馀空谷声犹在,望尽中流浪始奔。
菉竹清风东署远,甘棠遗爱北州存。祗今耆旧摧残甚,那复能招此老魂。
美人家住越江城,翠袖红颜最有情。犹是江南无雪地,雪中看得更分明。
丰山东面琅琊北,官寺临山枕溪侧。泉甘石冷花柳香,幼出春华与秋色。
东吴才子洋州裔,清比琅玕长数尺。锦囊秀句压骚人,玉麈雄谈惊坐客。
谁令散地容渠懒,尽有馀才供世剧。十年溷迹老风尘,三载高飞未云极。
问君何曹似是马,丞不负君人自惜。知君自抱忧国心,岂为承平倦刍枥。
南方一匹累数金,方且按图为骥索。州官县吏尽日输,营下老兵曾未识。
书生经济须实用,谁为吾民苦区画。闻君献纳有嘉言,肯避傍人嗔越职。
朝闻吏部书上考,耻以徵催买资格。嗟予窃禄本无能,误向云霄问泉石。
晚向青油幕下归,宦游不与意相违。山林岂独容高枕,尘土何曾着衮衣。
近海秋帆风力健,溯空晴鹤羽毛稀。终南捷径翻能近,今昨谁堪校是非。
珊瑚出海海见底,谁掣长竿临海水。黑风驱雾卷冥濛,化作禽飞向空起。
北人未熟南禽名,岭外方言如鸟声。由来珍异非国宝,须识君王却贡情。
一卧空山岁几霜,斋歌重听汉芝房。应怜史局多清睱,误悔诗坛作故狂。
春梦屡惊神独往,病怀真苦力相妨。无因载续阳春调,奈有娇儿乞字忙。
积雨盈我庭,流水入我屋。移床就墙东,岂为避烦溽。
瓶罂互杂遝,出入泥汩汩。我病不得眠,喧呼恼童仆。
弱抱增百忧,端居茧双足。所思室岂远,咫尺限溪谷。
高歌寡酬和,曲罢意转促。窗纸风萧萧,虚檐度鸣竹。
柴门晚当闭,日入坐秉烛。
阊阖门深紫殿春,先朝旧典一时新。文章妙极寰区选,陶冶同归大造仁。
世有真祥非物宝,天将吾道付儒绅。状元忠孝何人是,遥见香炉上玉宸。
溪上春流乱石多,劝郎慎勿浪经过。
莫道茶陵水清浅,年来平地亦风波。