圣朝偃武修文日,共道王言似六经。宋史重施新衮钺,孔庭增饰旧笾铏。
垂衣共仰升龙象,赐墨皆成翥凤形。回首茂陵松柏树,春来还向裕陵青。
净洗浓妆不受尘,墨池清赏称诗人。休怜一朵扬州白,犹是烟花梦里身。
溪上柴门映水关,比邻鹅鸭自知还。老年正坐诗中瘦,尘世惟应病里閒。
醉爱客来仍换酒,梦惊春到强登山。比来肺渴今安否,何日相逢解我颜。
黄叶荒村路,閒门车马稀。隔篱山犬吠,莫是远人归。
病怀愁绪冗难栽,空望单于万里台。月落平沙南雁下,雪残荒戍北花开。
关山远带风尘色,阃幄谁当节制才。胡马不肥春草细,过河消息几时来。
殿上戏,丞相嗔,丞相勿嗔吾弄臣。
臣可弄,不可狎,节使不来臣已杀。
君王有道臣职遂,细柳营中亲按辔。
今日复何日,忽此涕泪垂。骨肉能几何,此泪来无时。
儿生不满晬,遂作终身期。若非天属缘,谁遣梦我罴。
忆汝初生质,冰华粲琼枝。箸力不及兄,清澈似过之。
严翁抚两孙,足慰二子思。婆携母复抱,传玩争欣嬉。
吾弟蚤沦没,后生者难追。分支继中绝,亦以存孤嫠。
孰谓既死身,不能庇一儿。空斋坐无语,一感百念随。
岂不达死生,我哀心独知。登堂慰颜色,已矣不复悲。
馀情或未释,昨夜梦在兹。
万里狻猊初却贡,一时台省共腾欢。极知圣学从心始,谁道忠言逆耳难。
汉代漫誇龙是马,隋家空信鸟为鸾。非才敢作清朝颂,独和新诗写寸丹。
禁庐通直愧无能,伏枕偏惊岁月增。好事每劳诗作贶,壮怀兼与病相凌。
熏炉夜永青绫暗,水殿风高碧瓦层。惟有阙垣残雪在,忆君终夕望西棱。
世途日纷错,应变良独劳。有政如茧丝,有法如牛毛。
矧惟跬步间,出入亦异遭。向非定静功,多言竟呶呶。
君子慎存省,一敬中自操。物情讵我夺,帝鉴焉能逃。
执虚手恒盈,踏险脚益牢。静观纪昌射,动鼓庖丁刀。
言小足喻大,行卑乃登高。圣途可方轨,有毂谁当膏。