榆际截青冥,长天半所经。争收虹后雨,倍近竺西明。
红袖朝金母,彤旗卫玉京。峨眉一国妇,濯锦晒青城。
尔自作蠹鱼,我不阅一字。逢著好树根,抱著枕头睡。
闻尔邻佳媳,经堂集梵僧。春虽添药架,秋必卸瓜棚。
何计还跨灶,随时且摸楞。愁云能引泪,莫上最高峥。
既盲而复视,兹事岂非神。万镒空青贱,双瞳水碧新。
固知中国手,还是本天伦。母节兼儿孝,能无格昊旻。
燕子矶头风日黄,游戎校士水中央。春深痛饮辜司马,日仄清斋虚太常。
大树低花遮勒短,红旗白羽塞卢长。何从一饱饥方朔,自买鱼虾入醉乡。
侠客悲歌地,千年喜共君。相逢浑不饮,惜别竟何云。
貂帽双胡挟,银鞍万柳纷。知君饱文字,岂只醉红裙。
怀远好诗什,近体有佳声。迟余去五泄,深衣远相迎。
长身而瘦颊,自有山泽清。命酒不停斝,酒罢有馀情。
迨予归来后,往往问寝兴。彘肩腊松火,柿缕霜秋晴。
寄此远筐篚,兼致倡与赓。何时卧狸首,闻之使心惊。
道远不得往,逋此泉下羹。
小门一径柳垂丝,帘下垂裾话别离。却问归来是何日,海榴如火烧高枝。
霜白天寒出欲枯,旌旗高捲出名都。不将竹箭为方物,但学循良似汉儒。
宫阙近闻修五畤,君王自合访双凫。即如明府生民命,莫对神仙有与无。
自服大还丹,千秋去紫烟。徒闻不曾见,画里觅神仙。