紫薇易开亦易残,紫薇热客有时寒。何如墨史将吟伯,岁岁年年画里看。
尔自作蠹鱼,我不阅一字。逢著好树根,抱著枕头睡。
闻尔邻佳媳,经堂集梵僧。春虽添药架,秋必卸瓜棚。
何计还跨灶,随时且摸楞。愁云能引泪,莫上最高峥。
何人画秋色,芦花绣如组。罢钓睡孤舟,月满潇湘浦。
既盲而复视,兹事岂非神。万镒空青贱,双瞳水碧新。
固知中国手,还是本天伦。母节兼儿孝,能无格昊旻。
燕子矶头风日黄,游戎校士水中央。春深痛饮辜司马,日仄清斋虚太常。
大树低花遮勒短,红旗白羽塞卢长。何从一饱饥方朔,自买鱼虾入醉乡。
小门一径柳垂丝,帘下垂裾话别离。却问归来是何日,海榴如火烧高枝。
嫩筱捎空碧,高枝梗太清。总看奔逸势,犹带早雷惊。
自服大还丹,千秋去紫烟。徒闻不曾见,画里觅神仙。
洞梁高负泥沙恶,一躯巧骨裹痴鞟。昨闻巳是三十年,今夕张灯始扪摸。
初疑螺尾不可梯,再进再折无尽期。鱼脑别波枯未已,蜃脚逢沙涩懒移。
人言此语得大槩,却须请君说细微。桃根倒僵虫齧久,蜜脾仄挂蜂归稀。
二洞三洞止一隙,解衣卧洞身投鳖。苍枰烂斧或有人,石桥浸影终无月。
当时蒋侯身不死,一去亲赍五日米。遥闻橹响送江船,头上恐是钱塘水。
避秦岂直武陵隈,何事桃花不出来。星河作影当归路,疑是淳于梦大槐。