东风吹大河,河水为上涌。缅思华盖君,巢云绝尘冗。
唫时月满轩,耕处云生陇。何当命巾车,相从服铅汞。
生有种树癖,性禀由孩提。五岁艺菽麦,幪幪辄成畦。
七岁读书暇,封植靡他为。九岁已悟达,益谙相土宜。
百谷暨蔬果,根荄日敷移。行年十三四,把笔耽文词。
朝诵橐驼传,夕歌生民诗。始祖出姜嫄,艰食肇播施。
奄然即邰室,德教万古垂。嗟哉丁末裔,心好同规规。
欣逢尧舜君,委身常恐迟。中原遇龚遂,与尔争先驰。
晴光灌荣树,好鸟鸣其间。幽人启前户,盼之以怡颜。
树色正葱茏,鸟声何绵蛮。物情本自适,于时亦相关。
乾坤同大块,寒暑交循环。变化岂终极,枯荣倏往还。
云胡百年内,不有一日閒。智哉张子房,功成远所患。
寒流松石上,辟谷听潺湲。
皇天泬以穹,后土漠以广。善恶虽万殊,报施终不爽。
大人知至道,日鉴于既往。嗟彼盲瞆徒,逐物空鞅掌。
周旦匡王室,而罹管蔡谤。不资穹鉴明,圣德几沦丧。
二年罪斯得,雷风感天象。怀哉时世远,光泽不可望。
芳桃笑春风,秾李耀晴日。偶蒙化工荣,光彩不可敌。
盛时能几许,零落各相失。讵知寒松心,凌霜如铁石。
流离悲夜阑,月陨山正黑。幽闺破残梦,欹枕益悽恻。
同心与我违,九载燕赵客。大车即长道,利往不改辙。
人世如蜉蝣,变化曾倏忽。何有龟鹤龄,而耐此遐别。
愿言勿复思,思之泪成血。
吟诗爱千章,靡益于世道。是则徒尔为,虽多胡足宝。
譬入东风林,炫目多花草。容媚可人怡,饥至莫余饱。
曷若事西畴,省彼粱与稻。实为卒岁凭,永焉天命保。
田夫住东乡,今年八十强。儿孙满屋足指使,老病常时卧在床。
戒儿早纳官家税,莫学庸顽事推避。官家税了即身轻,归来努力复经营。
生计随时不愿丰,但愿千载无戈兵。不思往前离乱日,有米作糜不得食。
出门亡命走烟尘,骨肉回头各相失。只今虽贫何可恨,天地生人要安分。
风调雨顺禾米熟,尽纳官家心亦足。
今夜关山月,何人不苦情。秪宜明汉国,岂忿照边营。
云阵迷兵阵,风声乱鼓声。长安光满处,闺思更难平。