山下出寒泉,千载神所秘。故老空传名,四面但芜秽。
观音欻见梦,咄嗟辨亭砌。道人顷杖锡,示现祖师意。
汲引贯四时,香美可一切。遂令云水僧,悉饮解脱味。
病夫方中来,酌彼荡尘滓。属诗长松根,北风助奇思。
戒徒事晨征,肃舲逗江浒。屯云蔽寒岑,冲飙卷秋浦。
波惊飞橹妨,景短执引阻。垂堂戒曩哲,矧乃将恐惧。
长年告我还,风力方轩举。恍疑柳车张,犹认鹭缞聚。
蹙浪郁飞翻,涌烟迷处所。江水日夜流,何由赏心晤。
木秀风必摧,岸堆流必湍。人生裨海内,出处甚独难。
尼父称大圣,车辙不得安。落落抱正直,鼎鼎见疑患。
颜前苟无腼,身后亦不刊。
薄寒中人晖景晚,江头兰若同游衍。蛛丝垂户像设深,蜃气成楼钟韵远。
机发于踵宝藏俱,神物护持胜事殊。更向僧房捉麈尾,令人欻忆聘君湖。
连廊四注塔中起,五月殿阴作商气。竹床午枕耐睡魔,宝铎天风吹佛事。
小冠捧腹绕檀栾,坐隐应迷日下山。骑马归来还执热,蚊雷虺虺满人间。
人间天上张公子,宰邑弹琴艺桃李。门前五柳卧桁杨,刃无全牛有如此。
三年墨绶何必迟,万里青云从此始。壁阴多暇清昼同,生尘罗袜醉春风。
东飞伯劳西飞燕,南飞乌鹊北飞鸿。红妆倚楫君青骢,但愿主人黑头公。
郁郁窈窈城北方,祇园神界遥相望。春晖澹荡诗思长,愁丝挽春百尺强。
薰人著处风花香,亦有相从天上郎。森然玉树临青阳,蒹葭无乃倚苍苍。
且置是事敷僧床,剧谈一坐故难忘。却来倚杖北天王,壁间诗翁五字章。
句法端在人则亡,人生遇值不合常。反路日入下牛羊,愿君连骑未渠央。
吾闻三山在海底,贝阙珠宫照天地。谁其尸之玉鍊颜,耕耘五德长不死。
我欲遐登不惮遥,隔以弱水三万里。向来名字落人间,传道蓬莱第一仙。
吐凤雕龙乃馀事,惊蛇走兔不作难。浪凭徐福通消息,宝唾傥与春风还。
豫章丈人天章公,夙昔待诏蕊珠宫。谪来黄陂对秋水,归来白社今春风。
晚窗许我数相见,高文似我开生面。故知沈谢少未工,不觉曹刘名独擅。
丈人意气薄云霓,细故蒂芥不足疑。只今陛下调玉烛,异时事业他人稀。
广文诸生如乱麻,十有八九或起家。幅巾藜杖最困者,樊上丈人须鬓华。
丈人闻道羲皇上,屈原庄周丈人行。声名籍甚徒为耳,四海八荒莽跌宕。
扁舟布帆下赤壁,扬澜左蠡随所历。颠风狂雨向昏黑,怒涛掀天奇兀硉,馋蛟駮兽纷腾突。
一苇无处所,数口仅生活。行路难如此,一一为我说。
匡山野老坎壈人,读书空山三十春。下泽款段何逡巡,丈夫穷达付造物,委琐龌龊不足论。
臭味略相似,邂逅即情亲。江头一樽前,执手鼻酸辛。
秋风吹君唾珠玉,发函伸纸三过读,惜哉意气何刺促。
丈人行李何当来,得意江山醉金罍,富贵峥嵘亦悠哉。
君不见博陵马周新丰客,时无贞观老死无人识。