溪色如蓝照舳舻,越王金璧献姑苏。馆娃宫里长高枕,不觉舟师到国都。
尘冠寂寞更休弹,车辙荒芜昼掩关。一片清晖长在眼,多情惟有四飞山。
玉堂紫阁冠英游,身作三公未白头。须向凤凰池上浴,岂容萧散咏林丘。
江湖尝佩左符归,一卧漳滨素愿违。平日华旌过里巷,此时丹旐下岩扉。
群峰拱揖开新穴,万木森罗长旧围。伫看于门驱驷马,想应丘陇亦光辉。
持心平厚胜浇浮,仕路徊翔四十秋。政事每于谈笑办,交亲多向急难收。
命由真宰随穷达,身在劳生任去留。旧治昔年应画像,庞眉闻讣泪先流。
奇姿须赖接花工,未必妖华限洛中。应是春皇偏与色,却教仙女愧乘风。
朱栏共约他年赏,翠幄休嗟数日空。谁就东吴为品第,清晨子细阅芳丛。
身在尘劳未免忧,伤春伫立碧江头。回肠只殢千钟饮,方寸那容万斛愁。
懒着锦袍凌巨浪,好乘黄犊傍高丘。池塘得句频相示,直把珠玑为暗投。
九曲堙沦茂苑荒,吴人谁复怨吴王。莫言故国千秋远,知是仙家几日长。
湖上只誇浮海相,里中休笑效颦娘。旧时芳径今犹在,但属渔樵自采香。
春华急似晓天星,谁得年年鬓发青。露濯浅深枝上锦,风吹离合水中萍。
吟馀金谷香随步,书罢兰亭酒欲醒。拟把冽泉同一酌,为君林下洗寒瓶。
满目红尘汩没深,谁能世事总无心。买松野老栽成径,觅竹山僧种满林。
薄酒时斟资道气,好诗频讽涤烦襟。凤雏光显门庭喜,应笑陶潜责子吟。