恼梦初惊月落时,鸡声错听赴朝仪。鹓班散处彤墀晏,记得承恩退食迟。
马上看山叠叠青,青山无地不膻腥。谁堪满目苍凉处,俯仰兴思一涕零。
瘦马崎岖不肯前,天涯飘泊苦烽烟。何时范蠡功成去,泛泛沧江一小船。
谁计忠成九族殃,行藏我亦似文方。但能完得君臣节,磨涅从他也不妨。
宣阳门外汉重围,日落华林掩夕晖。国破家亡今古事,肯随会稽着青衣。
顺水长驱事已非,龙潜虎伏失干旂。南阳果系真天子,定有王丰勒马归。
汉使堂堂出朔边,微茫海北锁寒烟。青羝白雪如逢我,耐得苏卿十九年。
读史高斋日正红,书生予夺笑谈中。帝秦不是奇男子,也有强梁向海东。
连江风雨雁争飞,目送南天泪满衣。少妇夜深休闭阁,征人多向梦中归。
闺中昨日起离愁,杨柳青青送客舟。今夕凄凉又何处,半帆烟雨楚江秋。