大禹之功及天地,庙有梅梁何足异。奈何过用铁索缠,太祝为之欲徼利。
每言变化失其所,去作老龙治风雨。一声霹雳震岩扉,千尺蜿蜒辞殿户。
七月熇苗沾块土,忧杀村中老农父。买羊沽酒祭梅梁,祭罢祠官传好语。
吁嗟老农无尔愚,大禹有神焉可诬!汝曹淫祀欲求福,此物为妖当伏诛。
嶰谷阴寒石如铁,二龙僵立露骨节。春雷动地万物活,畏汝飞腾冲石裂。
攒青聚绿生岩幽,海涛声引风飕飕。年年三伏林下卧,白昼憀剽如深秋。
老禅嗜酒醉不醒,强坐虚櫩写清影。兴来掷笔意茫然,落叶满庭秋月冷。
醉中捉笔两眼花,倚檐架子敧复斜。翠藤盘屈那可辨,但见满纸生龙蛇。
荆棘蒙茏迷竹树,乱堆古石苍苔护。纵猎青郊怀旧路,跃马重冈追狡兔,箭翎落地无寻处。
雨暗秋天黑如墨,穷居茅屋出不得。终日长吟复短吟,吟罢令人转悽恻。
饥猿抱树屈双肘,病鹤拖泥垂两翼。何当策杖过溪头,要看南山新翠色。
公子丹青艺绝伦。喜画江山上纨扇。祗今好事购千金,四幅相连成一卷。
春流漠漠如江湖,飞烟著树相有无。岚光注射翻长虚,白玉盘浸青珊瑚。
追随流俗转萧疏,对此便欲山林居。旗亭花发酒须沽,舟行为致双提壶。
抱琴之子来相须,醉归不省何人扶。旁有飞泉出岩隙,掣电飞霜相荡激。
蛟龙不爱鲵桓食,但见垂纶古盘石。人生万事无根柢,出处行藏须早计。
一丘一壑傥如斯,便可束书从此逝。君不见郑子真,躬耕谷口垂千春。
毫芒世利能没身,汝胡龌龊为庸人。
閒閒真人藏古剑,敬之如神不敢忽。宾客时来求一观,辄有悲风起仓卒。
人言此是金铁精,良工煆炼久始成。动摇天地合变化,摩荡日月含光精。
昔年有蛟起江中,口吐烈焰烧长空。下民昏溺上帝怒,雷电往击皆无功。
尝持此剑斩蛟首,流血滔滔浸庐阜。传记传闻时既久,不意世间今尚有。
吾过下里多恶氛,魍魉魑魅能食人。请君为我绝此怪,一洗宇宙长清新。
飞雪洒遥野,冲波荡无垠。蟠蟠山谷间,居此四老人。
下为民庶师,上作王家宾。清风眇何许,驰想寂寞滨。
盘盘海底石,并树青琅玕。至阳生至阴,龙宫常苦寒。
扬光炫朝彩,吐气蒸微澜。根株历千载,莫测劳悴端。
端如巢居子,草木皮衣冠。超然去人群,取友蹄与翰。
日诵黄帝言,浩叹泪阑干。奈何天下治,必以云为官。
佩剑黄金环,咀丹白玉盘。自闻至人德,积热生肺肝。
黄尘日暮起,对面不相看。三山在何处?使我师王韩。
聊歌紫芝曲,倚君清夜弹。
人事重名实,趋向尽百端。丈夫负雄气,动欲追古贤。
于意少不惬,自放江海边。登高望八极,云气生我前。
万事何足问,所须惟酒钱。