江头久客日思家,坐觉微霜上鬓华。
节序又催秋后燕,风光争发雨前花。
倦游已梦庄生蝶,不饮何忧广客蛇。
怪底朝来衣袖薄,一川白露下蒹葭。¤
明河如练月娟娟,坐对清光只自怜。
夜久不知沾白露,梦回犹记到钧天。
汝南遗老推黄宪,海内诸公忆郑虔。
万里归来无寸补,论交惭愧到忘年。
欲向江湖觅钓矶,此心长与事相违。
添丁未办卢仝计,算老空知伯玉非。
淮甸草肥宛地马,楚州人着汉官衣。
将军奏罢平西捷,还许山翁倒戴归。
海虞城外经旬泊,狼五山前信宿留。
六计西来思挠楚,三军左袒欲安刘。
龙光夜吐雌雄剑,鱼尾朝衔甲乙舟。
今日南风催挂席,浪花飞雪打船头。
五峰相顾若枝撑,力障狂澜与海争。
下界人居龙伯国,上方僧住梵王城。
佛庖香讶山无蕨,公膳腥嫌市有蛏。
王事匆匆骑马去,落花啼鸟总关情。
展开阅读全文
一望虞山一怅然,楚公曾此将楼船。
间关百战捐躯地,慷慨孤忠骂寇年。
填海欲衔精卫石,驱狼愿假祖龙鞭。
至今父老犹垂泪,花落春城泣杜鹃。
此诗为张士德被禽而作,余别有记,甚详。
“孤忠骂寇”,亦指斥之词也。
汉将西征肃羽仪,简书日日有程期。
东溟潮上犀船发,南斗星横虎节移。
青入楚封山点点,白添吴镜雪丝丝。
美人宴罢芙蓉署,一色银花翠压枝。
去年移戍秋将半,今岁渡江春正分。
晋国偏裨归宿将,汉庭旗鼓属元勋。
戈船十万尽犀弩,铁骑三千皆虎贲。
却笑高阳老狂客,谩凭口舌下齐军。
吴山如画楚江平,消得孤帆半日程。
潮落沙头才一尺,舟停江口复三更。
时清不识风波险,世乱方知性命轻。
坐拥貂裘待明发,临流空愧鲁连生。
江左妖氛扫未尽,山东豺虎又纵横。
欲令斥堠收烽火,须挽天河洗甲兵。
老马独嘶时北望,宾鸿相唤尽南征。
腐儒愧乏匡时术,搔首风前百感生。¤