一昨始入舟,遥望徐州郭。水行已信宿,甫至城下泊。
洪涛蹴长空,惊风怒相薄。乾坤无端倪,云水互参错。
初疑鲸鲵斗,复恐蛟鼍跃。篙师为苍黄,客子俱骇愕。
伤哉楚君臣,伯图已寂寞。空馀苏公楼,突兀倚寥廓。
徐人昔恃公,安若山与岳。文章与元气,万古相磅礴。
大河失故道,崩奔势逾虐。生人化鱼鳖,中州废耕凿。
安得不世才,为君拯民瘼。九原何茫茫,可爱不可作。
溪坞晚含风,山营夜依谷。栖鸟息复惊,归云断还续。
画舸止宵征,连舻衔尾宿。戍鼓杂鸣笳,秋声一何肃。
牵舟复摇橹,日出还亭午。风递五林秋,云挟塘西雨。
盈盈采莲桨,坎坎迎神鼓。对此欲忘归,停桡更容与。
梧桐堕金井,寒棨栖露丛。离居在万里,一夕生秋风。
秋风忽已暮,离居邈何处。独寐在重帏,相从乃中路。
閒岁涉戎旅,终年废丘壑。一为尘网婴,竟负烟霞约。
今晨适公署,时暑秋已薄。山翠落檐楹,湖光映帘幕。
同袍二三侣,分携异今昨。畏途属贤劳,端居念离索。
蹉跎愧衰暮,僶俛参画诺。临事每参差,忧时空謇谔。
览此山水胜,写我情虑恶。迟子早还归,开尊共斟酌。
旧城城旧人民新,新城城新无旧人。旧城城外兵一解,新城城中齐覆瓦。
万瓦鳞鳞次第成,将军令严鸡犬宁。将军爱民如爱子,百贾皆集新城市。
浙米淮盐两相直,楚人之弓楚人得。何时四海无荆棘,北贾贩南南贩北。
原上秋风吹百草,半青半黄色枯槁。城头日出光杲杲,腰镰晓踏城门道。
门头草多露未晞,尔镰利钝尔自知。一人刈草一马肥,马不肥兮人受笞。
城中官厩三万匹,一匹日餐禾一石。
杜陵三月春风煖,燕语莺啼杂弦管。落花撩乱紫骝嘶,平乐归来酒尊满。
雨急风篁忽已秋,幽鸟多情亦白头。不随翡翠楼中宿,却爱鸳鸯水上游。
春去秋来不知老,安乐即多忧患少。绮窗深处语言奇,付与纷纷秦吉了。
鸡与凫,皆鷇育。凫爱水游鸡爱陆。凫昔未辨雌与雄,母不顾之鸡为伏。
鸡渴不饮饥不啄,以腹抱凫谁敢触。凫脱鷇,鸡鼓翼。
日日庭中求黍稷,啄啄呼凫使之食。凫羽日䙰褷,一朝下水不顾鸡。
鸡在岸,凫在水,赋性本殊徒尔耳。鸡知为母不知凫,恨不随波共生死。
公子新成江上宅,更依西渚结幽亭。时清墟里还无警,月黑柴扉不用扃。
流水暗和琴瑟响,好山浓入画图青。故人《白雪》歌难和,孺子《沧浪》曲自听。
每厌狂夫谈《酒谱》,还从处士授《茶经》。庭前剩折忘忧草,不负君家玉胆瓶。