炊烟起前村,念我耕男饥。入门促妇馌,语罢还歔欷。
稚子嘱邻家,勿濯菱花矶。陇头直南去,疾行还疾归。
离索亦已久,好客相与至。浊醪饮前庭,主人独先醉。
风日恬以愉,邻竹乱行次。每念佳会难,沉湎非所贵。
礼肃意乃和,相对有馀味。
问余何所好,所好在六经。不作亦不述,好古未有成。
笑彼百家言,戛戛纷所更。驱去弗复览,闭门书黄庭。
滴露小窗前,好鸟向我鸣。此际意无限,处处深有情。
秋风亦云厉,槁叶盈我宅。黄鸟无馀声,玄鸟有遗迹。
嗟我何规规,敢惮千与百。秋深气微寒,秋尽雪将白。
谁不悲流波,当前莫能惜。
田父昔云壮,而今亦衰老。耕男荷锄行,语我莫起早。
独眠鸟声集,启户日杲杲。檐瓦浮轻烟,久霪今乍好。
有客有客何亭亭,翩翩辞我出我庭。举头视日日未暮,行行重行还复停。
槃桓斯须故人好,匪有遗说相丁宁。城西渡头独归去,垂条万缕江天青。
时俗竞工巧,绘画丧乃真。自从解啼笑,浑沌失其淳。
江河日趋下,衣冠日趋新。每逢桃花开,慨然思避秦。
举世汨泥涂,否亦随飘尘。烈士怀苦志,自立良辛勤。
陶令起晋季,乐与遗迹亲。饱历馁与寒,意中常津津。
诗成倩友录,酒熟漉以巾。先生古遗朴,渺渺羲前人。
顽隐耻泉石,鳏官耻荣仕。当余无事时,世纷孰缠已。
胡为俯仰间,赧赧亦怀耻。溯风一登高,秋思几千里。
天地一何旷,渺茫窅无纪。苟不与之然,堕落无底止。
所耻其在兹,日月曷敢恃。
瓶粟犹未罄,村酿或可得。安得陶渊明,就我解我惑。
看我箧中诗,介然去茅塞。借廛醉乡中,同行归乐国。
先生故寡言,余也愿偕默。
斗室小有天,空庭小有风。绕榻置青箱,坐卧古籍中。
一叶堕周易,知与前林通。萧疏秋树间,茨屋三五弓。