黑貂裘敞几多年。一朝领袖文坛。儒生风味只清寒。
鬓发将斑。
迟暮才沾天禄,高堂已隔重泉。回思往事益心酸。
茶水无欢。
飞来宝镜,正光华、散满瑶台玉阙。谁向风前歌水调,应把洞箫吹彻。
天上佳期,姮娥今夜,别样新妆抹。风披露洗,寻常无此皎洁。
可堪多病多愁,凋残两鬓,心事寒于铁。十载凄惶无限恨,误了年年圆月。
月自长情,人偏薄幸,直恁经磨灭。一尊清酒,几回和泪同咽。
整日愁无恨。恁年来、贫病相兼,双眉不展。长恨莹莹无可告,也似孤舟别馆。
经多少、风萧雨暗。燕子依人非得已,枉呢喃、衔尽残花片。
辛勤处,何人见。
栖栖争甚恩和怨。猛寻思、石上三生,馀香未散。百首新诗谁击节,付与自吟自叹。
定有个、千秋青眼。窗外嗷嗷声过也,望天涯、遥诉西风雁。
霜月里,同凄婉。
日暖风和,正满架浓阴,柴门深掩。篱落萧疏,墙角清幽,望去琼瑶一片。
淡香飘向无人处,试问在、谁家庭院。尽任著、山村水郭,牵藤布蔓。
林下风情未远。纵富贵何辞,也甘贫贱。杏子青垂,柳带长拖,多少繁华先占。
殿春芍药同时放,不羡它、雕栏回槛。须知道、生来野性萧散。
出水红芳,信污泥不染,冰心皎皎。如睡如醒,有恨无情,几度风清月晓。
采莲歌起轻摇桨,任叶底、鸳鸯梦好。香飘处、粘天相碧,烟云缥缈。
万里湖山一棹。问满载归来,并头多少。佛国灵根,海岛鲜葩,回首沧江路杳。
香消翠被寒初觉,长怕是、西亭秋老。青筒酒,须将琼浆饮饱。
雨雨风风,直把个、韶光看贱。猛寻思、旧梦无凭,新愁难剪。
多病久疏青镜照,断炊时解春衣典。甚残红、衔过短墙来,双飞燕。
书生蠹,砚生藓。小窗静,柴门掩。想绿阴肥了,牡丹开遍。
几处尊前喧鼓吹,谁家月下开清宴。是何人、占断好风光,花台殿。
蝴蝶梦,何处白云乡。金谷辋川皆幻境,胸中丘壑是文章。
把卷足徜徉。
暮雨萧萧冷。背昏灯、掩卷徘徊,怅然思省。浮世悲欢同一梦,几个邯郸佳境。
也休怨、黄梁催醒。闻道凄凉归觉路,把残钟、断鼓留心领。
诸想幻,太虚静。
春光未远秋光近。怎禁它、雁背霜浓,芦花风紧。从古多情人易老,况是工愁善病。
先白了、飞蓬两鬓。彩笔生花浑艳绝,付文通、只写千秋恨。
今古事,凭谁问。
灯昏斗帐,叶响空阶,虚壁风来枕底。正痛苦无端,凄然欲涕。
种种旧恨新愁,多并在、五更钟里。怎禁它、梦又难成,起还未起。
如此。铄骨销魂,问弱息何堪,浮生有几。想落落乾坤,茫茫青史。
多少锦绣心传,幸千古才人不死。且强自、拥被清吟,放怀高寄。
浮世等糟丘,千载灵韵醒。可是评花酌月宜,窗外西风紧。
杯深得泪多,量窄嫌壶冷。块垒难浇醉亦愁,不许愁人饮。