骚坛树帜,把诗文、吐尽山川秀气。直恁才高偏不遇,让与膏梁竖子。
白首传经,青灯误老,夜夜藜光里。消磨慧业,从来天意如此。
又同伯道凄凉,担囊独往,迢递三千里。胸富五车双眼阔,谁是天涯知己。
醉帽风前,吟鞭柳外,暗洒英雄涕。鹏飞何日,佳音频望双鲤。
水墨画遥天。绿涨平川。东风寒上七条弦。料得当筵人薄醉,半臂频添。
淅沥洒窗前。春色谁怜。海棠垂泪柳拖烟。一带高楼帘不捲,闲煞秋千。
旌旗载道,爱清风拂拂,新凉天气。携得诗囊云锦灿,勒马桂花香里。
雅化遥钦,奎光遍照,一路弦歌起。山高月皎,文心争似秋水。
而况绕树嘉禽,盈郊瑞麦,德政昭奇异。雉水文风应秀拔,都是门墙桃李。
鉴别群英,平章万卷,一片辛勤意。归来酒熟,满城黄菊开矣。
避却尘嚣,天付与、烟霞清福。消遣是、轻衫蒲褐,闲怀远瞩。
雨后秧针临水插,阴深夏木环溪绿。把吟鞭、挥向晚凉时,闲驱犊。
宦梦醒,世情熟。云隐岫,书藏塾。爱渊明千载,清风遥续。
高唱新词谁与和,月中便好吹横竹。听飞泉、滚滚秸槔声,如敲玉。
一带江楼,蒹葭梦好谁惊醒。渔歌相应。点点波浮艇。
画出苍茫,远树烟光瞑。秋千顷。荻花风紧。雁背斜阳冷。
有句惊人,无钱使鬼,与水同清。望长空万里,萧萧暮景,荒原一带,浩浩秋声。
胸里奇书,意中往哲,此外何妨影伴形。馀何有,有奚囊锦灿,彩笔花生。
词流从古飘零。惟挥洒、千言舒不平。叹青云梦冷,才人薄命,红尘福浊,竖子成名。
门掩疏灯,村丛黄竹,风冷霜高鹤自鸣。谁堪拟,似苍松独秀,皓月孤明。
净洗胭脂,香生艳雪,不为红颜误。轻盈如许。消魂煞,半面文君缟素。
天台旧路。怕玉洞更无寻处。听墙东,子夜歌残,脉脉凭谁诉。
露井春光无数。讶千红队里,琼瑶一树。娟娟楚楚。
任飘泊,未染人间尘土。芳魂谁主。被淡月清风留住。
小窗前,梦入梨花,同按霓裳谱。
亭亭艳秀,纵托根垓下,飘零谁主。记否当年亡国恨,绝似低鬟不语。
岂恋残春,况逢啼鴂,凄断黄昏雨。繁华幻境,何妨开近环堵。
休说倾国倾城,青青坟上,只许明妃伍。多少红颜都是梦,谁吊纷纷黄土。
一代贞魂,千秋薄命,仍向风前舞。汉宫何在,此花终是属楚。
闲阶伫立,悄无人深院,梧飘金井。宝镜澄空秋似水,一洗尘心俱净。
抚剑长吟,无家可托,望断天涯迥。冰弦象管,是谁消此清景。
爱它万里幽辉,彩云深处,缥缈琼楼影。偕问霓裳诸女伴,可念人间凄冷。
枕上游仙,风前盼鹤,好梦惊还醒。罗帏强入,迟迟秋漏初永。
恸劬劳,思疾苦。往事何堪细数。机绝响,梦难真。萱花不复春。
壁风凄,窗月冷。总是伤心光景。魂寂寂,夜苕苕。孤檠带泪挑。