珠帘乍见。云雨无踪空有怨。锦字新词。青鸟衔来恼暗期。
桃溪得路。直到仙家留客处。今日东邻。远忆当年窥宋人。
羃羃轻云护晓霜。银花千万朵,烂韶光。宝山金字屡更张。
笙箫远,帘幕閟重廊。
车马暗尘香。一邦如蜡日,尽豪狂。游人归路笑声长。
长歌里,击壤咏陶唐。
柳花飞絮,又还是、清明寂寞时节。洞府人间嗟素手,今日匆匆分拆。
巧笑难成,含情谁解,顾影无颜色。风流满面,却成春恨凄恻。
云鬓从亸金蝉,纷纷红泪,千点胭脂湿。聚调轻盈离调惨,声入低空愁碧。
祖帐将收,骊驹欲驾,去也劳相忆。伤心南浦,断肠芳草如积。
华灯的白乐明金碧。玳筵剧饮杯余湿。珠翠隔房栊。微闻笑语通。
蓬瀛知已近。青鸟仍传信。应为整云鬟。教侬倒玉山。
五载复相逢,俱被一官驱役。惊我雪髯霜鬓,只声香相识。
翠帷珍重出笙歌,醉迟迟春日。亲到鹊桥津畔,见天机停织。
彩舰载娉婷,宛在玉楼琼宇。人欲御风仙去,觉衣裳飘举。
玉京咫尺是蓝桥,一见已心许。梦解汉皋珠佩,但茫茫烟浦。
去年池馆同君醉,正是花时。隔院韶辉。桃李欣欣、如与故人期。
相望两地今千里,还对芳菲。春色分谁。雨惨风愁、依旧可怜枝。
白头有如新,倾盖或如故。乃知意气间,投分自有处。
魏公使汉南,风采耸一路。凋残濡膏泽,冤讼廓氛雾。
游刃若发硎,调琴不胶柱。平生不相识,见我国士遇。
杯盘倒箱箧,笑语杂卮寓。岂惟倾肺腑,便可托婴孺。
慰我畴昔心,何啻封万户。离觞岘山曲,握手惜欢聚。
江风吹行色,短棹不得住。临岐亦何言,加餐纳多祜。
村居何所乐,春至木欣欣。夜睇海上月,昼瞻岭头云。
东家有胜士,杖屦日相亲。山行共采蕨,野步仍班荆。
初见气已合,久游意弥真。剧谈复痛饮,相对有馀情。