松菊荒三径,风尘走十年。
家山忆到骨,世路厌摩肩。
懒计诗工拙,宁分酒圣贤。
从他诮便腹,老去只贪眠。
忆昔同年友,吾乡有六人。
而今如梦寐,强半委埃尘。
云护霜天晚,梅含野迳克。
回头赋诗处,清泪堕江滨。
落花迷晓径,零露点秋畦。
节物惊衰鬓,登临忆故栖。
苍苔痕过履,修竹湿新题。
昨夜寒窗梦,相随叠嶂西。
径深松翠重,风软马蹄骄。水绕谁家屋,门飞小竹桥。
龟开平野兆,蜂引断山腰。生理吾能免,趋林拾堕樵。
秋色澹脩渚,夕光明小楼。溪虚烟漠漠,天迥雁悠悠。
短发存堪数,黄花插自羞。青山本无事,敛黛为谁忧。
病与老相守,慵思静自便。故园三径菊,归路一蓑烟。
高下云连谷,纵横水护田。凄凉千古事,簇簇夕檐前。
忆向沙头别,谁知地下游。祠堂只如旧,庭竹自生秋。
回首山埋玉,伤心月满楼。慎江日夜去,中有泪俱流。
误落樊笼二十年,苍颜白发意颓然。解纷无用空弹铗,揣分唯堪备执鞭。
乘雁去来何足数,涸鱼濡沫自相怜。扁舟东下虽云晚,及见梅花破腊前。
隔竹通晖月自妍,樽前宝炬不须然。毫飞阁上千林湿,句落云间万井传。
佳节敢辞通夕醉,宿酲还傍小窗眠。鬓边黄菊应相笑,白发较多似去年。
万壑千岩簇马蹄,羞将尘鬓照清溪。晚云带雨东风急,无数飞花过竹西。