翠霭青峰欲上楼,绿杨一带野帆幽。携琴时向沙边坐,閒对春风数白鸥。
宇宙何终极,吾念有所止。既罕百岁人,所营一乐尔。
禽鱼蔼可亲,湖山斐有旨。引酒召元和,观书悟无始。
在昔称达人,往往契斯理。抚己常泰然,此乐庶可恃。
城郭多尘事,入山意始豁。炎暑绝寻游,芳园转閒洁。
拂簟卧看云,漱泉涤烦热。疏林来远风,虚堂入新月。
湛湛无交心,端居见超越。百营良有极,庶以善自悦。
正尔山水閒,念吾烟霞友。春风吹微波,日暮倚杨柳。
我友惠然至,童仆喜奔走。相别叹经时,相逢虑非久。
所欢得晤言,欲言仍无有。默默各自怡,一室閒相偶。
夜深不能寐,明月在东牖。
山中读易罢,临风弄瑶琴。丝桐感忧思,无言对岖嵚。
有弟爱吾趣,挈壶远相寻。翩翩求羊侣,林下成盍簪。
火轮忽衔山,兰地生清阴。崇云星布锦,皓月波流金。
融融酒中意,悠悠尘外心。道胜迹自超,虑澹乐非淫。
荥名有衰歇,清和良可任。
舆中何所务,得己聊自媚。周道亦何遥,元景去如鸷。
前涂有佳人,丽服策名骥。轻风吹远芳,望之不可企。
远望欲何为,行行慎吾事。云敛山气佳,风定水容粹。
所以至人心,贞吉在不二。妙处绝几微,如醒半如醉。
自得此中元,万事皆如弃。其元本无色,君子以为贲。
旭日照舆中,仲冬蔼如春。焚香玩羲易,瞑目怡心神。
每入野店中,宛若家室驯。粝饭甘如饴,邹醪白于银。
充然醉饱后,晏卧刍槁茵。但觉无事乐,不知客涂辛。
望望故园近,岁杪儿孙亲。
天地有终极,人生岂常尔。年寿不可知,富贵焉足恃。
昔为春边荑,今随秋草薙。四时夏代谢,百年递成毁。
区区世人心,讵能远物理。所以采菊翁,悠然了斯旨。
南山有异草,不逐众卉荣。古澹无颜色,幽芳有馀情。
结根千仞冈,似吸阴阳精。小物有至性,近垢不得生。
严霜无遗秀,卓彼犹峥嵘。虽非松柏质,可结岁寒盟。
世无知之者,含风以凄清。
山深昼寂寂,樵语声屑屑。一径入青蔼,竹木夏秀洁。
有僧赤脚眠,长啸天地裂。见我掇衣起,坦腹笑咥咥。
任真无盖藏,布怀不曲折。摘茗煮鲜泉,豆芋楚楚设。
充然可供客,足已了不缺。引我看泉石,发兴皆奇绝。
挥手别之去,中心自怡悦。