三日三渡江,胡生何忙忙。师弟恩情重,不忍见武昌。
本无家可归,原无路可走。若有路可走,还是大门口。
莫夸家里富,家富令人丑。若实到家人,一毫亦无有。
年少才情亦可跨,暂时不见即天涯。何当弃我先归去,化作楚云散作霞。
梦中相见语依依,忘却从前抱病归。四大已随风火散,去书犹嘱寄秋衣。
明朝七十一,今朝是七十。长而无述焉,既老复何益。
虽有读书乐,患失又患得。患失是伊何,去日已蹉跎。
患得是伊何,来日苦无多。聪明虽不逮,精神未有害。
笔秃锋铓少,指柔龙蛇在。宛然一书生,可笑亦可爱。
且将未死身,暂作不死人。所幸我刘友,供馈不停手。
从者五七人,素饱为日久。如此贤主人,何愁天数九。
南来北去何时了,为利为名无了时。为利为名满世间,南来北去正相宜。
朔风三月衣裳单,塞上行人忍涷难。好笑山中观静者,无端绝寒受风寒。
谓余为利不知余,谓渠为名岂识渠。非名非利一事无,奔走道路胡为乎。
试问长者真良图,我愿与世名利徒,同歌帝力乐康衢。
闻说澹然此日生,澹然此日却为僧。僧宝世间犹时有,佛宝今看绣佛灯。
可笑成男月上女,大惊小怪称奇事。陡然不见舍利佛,男身复隐知谁是。
我劝世人莫浪猜,绣佛精舍是天台。天欲散花愁汝着,龙女成佛今又来。
楚国有一士,胸中无一字。令人读汉书,便道赖有此。
盖世聪明者,非君竟谁与。所以罗盱江,平生独推许。
行年五十一,今朝真死矣。君生良不虚,君死何曾死。
我是君之友,君是我之师。我年长于君,视君是先知。
君言吾少也,如梦亦如痴。去去学神仙,中道复弃之。
归来山中坐,静极心自怡。大事苟未明,兀坐空尔为。
行行还出门,逝者在于斯。反照未生前,我心不动移。
仰天一长啸,兹事何太奇。从此一声雷,平地任所施。
开口向人难,谁是心相知。