忽忆西窗昼掩扉,却缘残照水边归。杜陵夔府坡南海,都似西窗此夕晖。
建邺古都会,东南气势雄。宣流分汉使,礼乐有周公。
自是通儒术,元非急治功。一江秋色外,九郡月明中。
云泽遍田里,声华彻昊穹。藩方小盘薄,廊庙即舂容。
力可安燕祚,学能传孔宗。经纶方寸起,勋德古人同。
妄息五官寂,灵存万虑空。井寒那起浪,木静不惊风。
定者心之主,行兮用以充。苍生望霖雨,宁久蛰泥龙。
又别太行去,征衫浥泪班。仙游在北岳,骚兴满西山。
世换碧如古,云收意似閒。
寂寞南园今如此,主人一斥循州死。南园如此未足悲,宗周随歌黍离离。
丞相当年坐黄阁,正是北兵渡荆鄂。不知宣阃有何功,却以钧轴逊狡童。
丞相身谋固已失,坐此谋失亡人国。梅花岭外羁魂哀,蓟门降王亦再来。
南园池馆不似旧,百花憔悴竹树瘦。不堪回首望钱塘,宫阙倾颓禁苑荒。
鄙夫奸人如王蔡,又无惠卿才可爱。丞相有见非不长,而乃升之中书堂。
我行南园泪雨下,不免寒心怒欲骂。不特要写平泉诗,更复要草连宫辞。
呜呼吴丞相,手提双笔岩廊上。艺皇有训垂日星,非读书人毋用相。
博饮好色不肖子,可以公台作边赏。履翁之计早出此,老骨不死椒花瘴。
西湖一碧无片尘,南园花草千年春。
六旬馀父身长健,九十重亲发不华。高堂无人供滫瀡,如何游子不思家。
淮阴母家田未买,汾曲先庐屋已斜。人生墓宅颇关念,如何游子不思家。
妇挼草汁浴蚕子,婢炙松明治枲麻。东阡西陌要耕麦,如何游子不思家。
儿多废学自浇花,女近事人今抱牙。儿女长成忧失教,如何游子不思家。
顽阴破处见秋空,十幅枯蒲饱晚风。惊得野凫连族起,蓼花两岸献生红。
晓来乘雨过留城,屈指徐州一百程。到得耿山程已半,云收特地放新晴。