我因作宦多江海,汝亦离乡几岁华。细检来书同会面,暂随归梦一还家。
莲开驿舍清风远,柳发河桥别思赊。早晚剑津系舟楫,可能相候夕阳斜。
帝城瑞气晓氤氲,凤阁参差势入云。驰道争闻传警跸,垂衣重见拱华勋。
仗移雉尾班初合,身近螭坳诏得闻。薄劣十年叨侍从,自惭何以答明君。
寻常送客不曾悲,送尔停杯惜别离。作倅正当山水郡,致身真负圣明时。
百年富贵非吾愿,前辈风流是汝师。涉世久知才有用,岂同侪叔众嫌痴。
禁城残雪未全消,又见春归到柳条。乡国忽惊魂梦断,风尘暗遣鬓毛凋。
一尊得醉聊开口,五斗虽贫耻折腰。自爱木兰好烟水,赋归不用小山招。
柳绿莺啼二月天,家家门外泊湖船。伤心世事随流水,回首春风又隔年。
客路红尘心半染,亲坟宿草恨长牵。亦知温饱非吾事,负郭何须二顷田。
石榴有子兆开先,况复来从雨露边。一座惊看无似者,诸公持赠不徒然。
家如王祐多阴德,齿及商瞿未暮年。见说近来兰入梦,试看明月掌珠圆。
作宦浔阳兴亦佳,不须勾漏问丹砂。水当县郭时时白,山倚江城面面遮。
民醉却逢终日社,官閒每放午时衙。使君自是今潘岳,试看河阳一县花。
倦来散步绕池行,池上风生白苧轻。春雨小堂留燕语,夕阳高柳逗蝉声。
杯深向客难同醉,梦熟何人却唤醒。可是閒官无限乐,官坊翰苑总登瀛。
冯唐头白尚为郎,觉尔旌麾去有光。共羡骅骝今展足,谁怜鸿雁各分行。
西湖春近梅先白,上国秋初叶已黄。惆怅彭城离别地,几时风雨复连床。
天曹最绩奏神京,望重三朝属老成。江上晓云侵旆湿,梅边腊雪照船明。
人传左右虚台席,帝眷尚书识履声。共喜兹行归鼎轴,致君应见世升平。