柴门寂寂昼长扃,苑树移阴霜满庭。共许登堂论契阔,今来立马叹伶俜。
朝中旧恨平津阁,湖上清风孺子亭。试向沧浪问渔父,此时还有几人醒。
晓日争看汉使旌,衣冠祖饯欲倾城。回瞻北极心应恋,归见终南眼倍明。
驷马今过题柱处,关人旧识弃繻生。倚门应念亲头白,不独归为昼锦荣。
年来百事不堪论,独得山游兴尚存。千里钟声疑有寺,数家烟火自成村。
秋高树有凌霜叶,水落沙仍带雨痕。最与乡园相似处,几株残柳对柴门。
秋来风物总堪悲,寂寞空斋独坐时。霜气暗凋门柳色,露华寒动井梧枝。
才非用世归须早,事不萦心起每迟。更欲移家深竹里,不教姓字俗人知。
年年问讯乡园使,齿发祗如初别时。共喜承恩当晚暮,曾闻卜寿过期颐。
三餐不换公卿贵,内行还堪族党归。凭仗春风阶下竹,平安长报客边知。
新诗读罢烛频弹,东壁垂光照夜阑。已有声名高谏院,况兼风雅擅骚坛。
心降合作低头拜,病起还思洗眼看。巴客纵能歌下里,其如郢曲和皆难。
使星何处照人红,路指江陵汉水东。旌节晓看冲朔雾,楼船秋喜借湖风。
威仪汉室原存庙,礼乐虞廷重秩宗。何限疮痍吴楚道,烦公细采达重瞳。
昔年湖上访茅庐,五月扁舟过雨初。旧事怪来连夕梦,故人别后几封书。
新迁涵水鸣珂里,何异庚桑畏垒居。我拟官成赋归去,卜邻相伴老樵渔。
怜君垂老涉鲸波,落日风烟奈别何。睡石江头秋月冷,分茅岭上瘴云多。
蛮乡酒熟何人共,海国书来有雁过。岂是天涯成远别,出门回首限山河。
对君强饮不成欢,连日眉尖别思攒。两鬓十年非故貌,一身万里更微官。
风尘为客吾将老,世路无媒古亦难。相约抽身早归隐,木兰烟水有渔竿。