并马寻名寺,登高藉短筇。飞泉鸣古涧,落月在寒松。
石路经千转,云岩复几重。人间多梦寐,谁听上方钟。
战马嘶江上,寒生枫树村。新兵五都尽,旧业几家存。
共倚中朝盛,谁将上策论。梁鸿避世者,宁复老吴门。
孤亭缥缈碧天空,岩壑长鸣万树风。湖色微茫秋草外,山光黯澹暮烟中。
静缘老去逢禅侣,生计年来拟钓翁。莫讶疏狂词赋客,沧洲白鸟自相同。
君不见吴山高起千万丈,上有烟岚变化出奇状。
影照江流湖水地镜分,下抱太空各垂文光密星象。
晓日波平如熨横素罗,幽鸟低飞閒来往。岸芦石树小径斜,隔岭樵歌应渔唱。
山根湖脉下相通,福基寿域深且广。武陵主人偏嗜黄精淡可食,子孙皆换仙骨格。
望云何由并称觞,时复驰神到乡国。元气混沌含孝胚,圣人独知立兹德。
堂中高挂二仙图,木公金母若旧识。两颜不衰百岁期,际天海色苍茫浩无极。
天寒地主见情亲,雉堞参云雁塞邻。十载别怀今夜酒,数茎短发旧游人。
雪庭照席输明月,冻树垂花像早春。遥忆二君寻白社,方知岁暮有松筠。
一官疏懒合丘樊,远近书生多在门。白璧新知徒有识,青云旧侣半无存。
地通湖海三吴脉,天造文章万古源。遥忆花桥春事过,苔阶鸟雀共寒暄。
为说江南胜,豪华异往年。波涛扬子夕,风雨秣陵天。
岁苦兵间赋,春荒战后田。都门迟飞挽,何处泊吴船。
氛祲频年动,东南尽处看。海摇千舰出,兵犯七闽寒。
杀伐宁无定,凭陵信有端。遥闻日本使,犹自贡长安。
古来兵不到,湖里洞庭山。日惨干戈际,云愁猿鸟间。
少年应习武,幽士且栖閒。纵熟黄柑酒,谁能长醉颜。
西北消烽火,边关罢檄书。寒声惟鸟雀,野色但村墟。
石秃烧山后,崖明带雪初。谁为筹国者,云物渺愁予。