共道芳春好,其如老病侵。谁同一樽酒,时醉百花阴。
应接非吾事,疏狂见客心。因思故山侣,怅望白云深。
朝亦登此楼,暮亦登此楼。白云千里色,不是故山秋。
隔林咿轧来渔舠,白鹭背人飞不高。却讶衡漳一夜雨,几家村落生秋涛。
凌霜走马心独雄,囊底不嗟金错空。故事还应问楚老,狂歌聊复随巴童。
黄牛峡出晓帆外,白帝城开春树中。宪府听君一说剑,当樽寒色来天风。
家近城西绿水塘,荷花开落几悲伤。采莲遥寄阿郎去,妾抱苦心终为郎。
君不见吴山高起千万丈,上有烟岚变化出奇状。
影照江流湖水地镜分,下抱太空各垂文光密星象。
晓日波平如熨横素罗,幽鸟低飞閒来往。岸芦石树小径斜,隔岭樵歌应渔唱。
山根湖脉下相通,福基寿域深且广。武陵主人偏嗜黄精淡可食,子孙皆换仙骨格。
望云何由并称觞,时复驰神到乡国。元气混沌含孝胚,圣人独知立兹德。
堂中高挂二仙图,木公金母若旧识。两颜不衰百岁期,际天海色苍茫浩无极。
天寒地主见情亲,雉堞参云雁塞邻。十载别怀今夜酒,数茎短发旧游人。
雪庭照席输明月,冻树垂花像早春。遥忆二君寻白社,方知岁暮有松筠。
园亭可避俗,逸兴迩来饶。共结岁寒侣,那辞风雪招。
栖真岂蓬岛,终古几松乔。幽事堪频数,閒心自寂寥。
赋多形胜地,身老圣明朝。我亦楚狂辈,高歌同此宵。
一官疏懒合丘樊,远近书生多在门。白璧新知徒有识,青云旧侣半无存。
地通湖海三吴脉,天造文章万古源。遥忆花桥春事过,苔阶鸟雀共寒暄。
停骖邺下忆当时,一夕论文识面迟。别后春花谁共赋,望中秋雁漫相思。
青山自合陶潜醉,白首才逢鲍叔知。騄駬故怜筋力远,凤凰宁恃羽毛奇。
独嗟岁月疏书札,偶向风尘倒接罹。古剑通灵堪自佩,明珠投暗岂无疑。
天南旧侣同怀抱,海内词人各路岐。莫道云霞多变幻,建安风雅定吾师。