展开阅读全文
雉驯不因媒,鸠暖自呼妇。
诗成桃李阴,知是霹雳手。
簿书我亦厌,丘壑渠自有。
却怜支离疏,饱食得薪槱。
俗夫尝世味,甘苦半哕呕。
知公超然处,心迹两无垢。
愁阴老芳物,虫鸟故相诱。
浪蕋费收拾,柔条可结揉。
岂无我辈人,一醉开笑口。
那知市门底,客倦枕两肘。
眼高可人稀,命蹇亨运偶。
平生愿热鞭,见谓余小友。
细观岂弟心,宜在帝左右。
却来尘埃中,寂寞对五柳。
鷇音藏鹄羽,正待荆鸡剖。
学政容窥谱,问字当载酒。
虚名翻误梦,恐坐箕与斗。
方诗终不称,永愧赋琼玖。
展开阅读全文
身閒收有味,吏傲俗不亲。
小窗据物表,扫尽心眼尘。
令尹垂珠玉,敲门唤行春。
作意向芳物,吾车曾未巾。
愁阴入病骨,鸠妇声亦嗔。
冥冥三日雨,桃李迹已陈。
空余深枝间,一一青子新。
穠芳殿春晚,犹堪慰佳辰。
酴醾晓妆靓,芍药醉脸匀。
白萼簪嫋嫋,凤枝倒粼粼。
言当呼短舞,抵掌回双颦。
年来得相从,稍觉安沉沦。
岂不挂俗事,察公极清睦眼中醉乡路,
风味良独醇。流光不容玩,
尺璧何尺珍。淳俗益可厌,
愿言勤问津。
展开阅读全文
居楚求齐音,美恶不同土。
諠豗俗物华,鲜复有佳处。
时从玉璧人,商略穷万古。
诗如粟牛戏,误得摩顶许。
望道渺逾远,浮生真暂寓。
忍持尺璧阴,空作秋虫语。
微言倘倾倒,河汉濯肺腑。
向来说诗口,自此行可杜。
俗士白人眼,从谁明此心。
不欲故人见,诃我车辙深。
萧然江上庐,客卧诗书林。
得句不相寄,谁赏气骎骎。
海底灵根石效奇,山经地志不曾知。
凝红幻出珠千颗,染紫装成玉一枝。
鹤骨龙姿随质见,鸾栖凤宿与香宜。
元戎高唱真难和,愧我年来笔力衰。
展开阅读全文
新阁何隆隆,经营自兹岁。
其前山送青,其下竹交翠。
景物日夕佳,登临春秋异。
治中公事暇,领客共留憩。
四座欢相酬,寿主珍重意。
向来蓬瀛上,视此毋乃愧。
主称客意好,是事幸且置。
拄颊饱看山,朝来殊爽致。
真儒六经学,文字聊解纷。
长孺弃诸侯,汉庭相公孙。
儿口乳未乾,妄作黑白分。
谁能领斯会,事往风中云。
导江自岷山,源浅觞可滥。
下集大小川,千丈水府暗。
策策井桐寒,炯炯窗月淡。
后生抱奇志,黄墨勤点勘。
市朝富危机,匹夫死冯河。
何如狎鸥子,烟雨同一波。
行藏各有赵,不在相诋诃。
我师陋巷人,千古冠四科。
穿堵超玉绳,倒影夜窗寂。
火云一洗空,月露清欲滴。
幽人负疴卧,起坐三叹息。
归同对床第,晤语永佳夕。