洞庭秋昼永,气象坐中分。浩荡三江水,苍茫万里云。
君山压波面,民舍傍城根。自昔看图画,今焉过所闻。
浮梁跨寒溪,出郭十馀里。暝投僧舍宿,月影清如水。
剪烛吏人退,孤坐俄隐几。逡巡念岁月,彫疏惊鬓齿。
少学虽自勇,壮行何不伟。胡为浪奔走,岂足称使指。
许国徒有心,归田尚无拟。徘徊仕路间,老大良可耻。
气弱不耐饮,诗多常累纸。一吟聊破闷,再咏渐辏理。
以及百千言,往往不能已。且以养情性,固非争绮靡。
此乐非丝竹,美听不在耳。纡郁得以纾,易直油然起。
所以驱驰中,冥搜未尝弛。今宵幸夷旷,似匪尘纷迩。
悠悠万感集,销烁欲何以。遂为行役篇,篇成姑自喜。
挥毫复吟讽,若与嘉宾比。疏泉以养泉,所益不在彼。
蛟蚓间相杂,要之适吾己。傥或不吾知,奚恤讥狂斐。
江上双峰屹若门,秋潮涌出势横奔。先声何翅云雷震,猛逝直疑溟海翻。
壮观平分吴与越,激波遥自巽之坤。驱除残暑长空凛,喷薄晴光列岫昏。
冲涉唯惊兀舟楫,迁腾那复论鹏鲲。仙槎远泛时相际,野马兼驰力更掀。
华信筑塘无宿恨,子胥乘浪有忠魂。吴儿勿诧轻身弄,自古冯河岂足言。
篮舆远冒西山色,宛转羊肠踏寒碧。岩涯深处屡腾声,何事晴云多霹雳。
寻声迤逦过枯林,始见群工劈山石。斧斤锋刃奚足云,铁楔纵横乃为力。
随文察理以段致,大或寻常小盈尺。心冥手应出自然,不啻庖丁操騞砉。
问其勤苦将胡为,驱车运致希酬直。牛山濯濯罹采伐,萌蘖悄如无夜息。
此山遭值甚牛山,攻击何年可终极。石顽人智其奈何,智巧反为天地贼。
羽翮本云程,丹青入小屏。长年离远塞,尽日啄寒汀。
暮角无惊势,春风悄去翎。几回疑繫帛,旅枕梦初醒。
画船轻过绿杨湾,风掠双旗势自翻。笔吏濡毫写新句,厨人鲙玉荐行樽。
翩翩舞燕随樯影,一一惊鸥破水痕。按部从容有佳趣,苍烟落日肯销魂。
官冷馀才晦,涂清得代还。维舟纷扰外,行酒别离间。
水落蛟鼋伏,沙空雁鹜閒。归欤风味好,天末辨家山。
莫惜年华此夕凋,漫漫将旦即春朝。缇帷指刻更残律,析木循环复建杓。
玉盏椒花投晓荐,银檠蜡炬隔年消。祗应幽谷知时早,已欲飞迁翠木乔。
中秋垂一宿,延颈望金波。素魄虽微缺,清光已觉多。
圆来殊俯近,观者尚蹉跎。明夕当如鉴,光华更几何。
药伤才小补。此时得雨诚可歌,千里一情同鼓舞。
邦人钦诵太守吟,太守怜民过慈父。