木落望始远,阴沈其奈何。遥山云四闭,飞雪两相和。
天惨景愈短,楼高寒更多。凝然空引睇,鸿鹄不知过。
王孙远器世功勋,材略纵横旧出伦。春事近违文陛侧,铃兵遥指锦江滨。
赠篇累什皆通贵,去国赊程少故人。倾盖相欢一樽酒,感君离思并如新。
道气本冲融,胡为撚鼻中。知无愿言嚏,聊以快吾衷。
匆匆下马脱朝衣,夜直仪曹岁晏时。香穗萦回清一榻,烛花明媚耀重帷。
诗成白雪音难和,梦断黄粱熟已迟。见说迟明还剡奏,恳求宫钥待言丝。
耽耽石洞天开镌,岑公之隐来何年。一朝仙去名晦然,商人受香忘所传。
舟抑不进方省愆,奉香入洞舟乃前。灵踪自此人拳拳,至今乾溢皆致虔。
恍忽应祷殊无偏,我来敬谒岁欲迁。舣泊沙碛登舁肩,蹴踏锦石行江壖。
洞门屣步侵云烟,瞻望塑像钦华颠。挺之作记誇唐贤,勒珉虽昏辞尚全。
却恨戾止非炎天,不见百尺悬飞泉。唯有岩窦声涓涓,顷之自可遗尘缘。
况乃投隙图留连,嗟予远宦方拘挛。搜奇寻胜姑勉旃,此日得此澄心渊。
安能摆脱追神仙,临崖浪笔书长篇。
云木气氤氲,风光日日新。丰谣随五马,来此听班春。
晓起仍行迈,征途一梦新。雁低如有信,马急似无尘。
青讶山长雨,黄疑柳自春。此身从衮衮,奔走岂由人。
醉梦几寻芳草渡,吟魂飞上月明楼。散人已出形骸外,肯作乡声效楚囚。
落月光微暝霭收,一轩潇洒旅怀幽。湘君山外波涛晓,麋子城边草木秋。
俗吏区区易情倦,古人皦皦志空求。且希月廪从官给,仰事孤亲洁膳羞。
天子需贤虑逸遗,诏书间岁出丹墀。嗟予衮衮成无状,羡子飘飘正得时。
能将必先期敌胜,善占当自照心疑。相将岐路青云近,莫厌萧条更下帷。