成陆成池嘘吸间,是谁梦里得其端。
茫乎世界虚空立,到此人生束缚宽。
潮色龙边涂月湿,卿心雁外抱云寒。
明朝又踏桃源去,所可忧兮行路难。
世故相驱入市蓝,无情公用亦难堪。
温乎此岂神人肯,群也其如祖父惭。
午夜天狐摇北斗,东风雨射满江南。
青山白叠仙吟处,岂不酣酣战阿三。
鞠后西风醉饮醇,醖香酿影夺初春。
几年江县依缘旧,一笑孙枝造化新。
钿翠半偏如意悮,钥鱼晓放守宫人。
是谁不识花为瑞,分寸跻攀及太真。
楚山秋色半凄凉,谁与炊成万粟黄。
明月尚在天上本,西风未了世间香。
猝然甚有惭羊脾,老矣何曾识蟹肠。
若得一株红照几,白头今夕醉柴桑。
凄凄如此雨,仆仆是何人。
野饭徒炊湿,泥行亦浃旬。
斯文从古有,我辈及今贫。
岁晚归南郭,为靴不用银。
万里夷夏范我躯,如鸱百发一无虚。
却呼赤手烹双鲤,便计长竿上六鱼。
此去重看黄鹤赋,所惭未识古蒙书。
吟身只倚春风健,道不能颇盍不蜍。
无何母子靡不足,偏提进退问为谷。
闲心青山双属玉,江南野水连天绿。
玉宇风清,金茎露爽,五日新秋。正好小轩,相逢初度,七十边头。满前白发悠悠。有抱得曾孙弄否。从此长看,星明南极,人醉西楼。
举知欲各天狼时,草木零落美人迟。
中年新知旧别意,悲乐相忘荃独宜。
池南夜观天,斗柄长篱离。
其间第四星,此点光犹痴。
流空万萤火。照我双鬓丝。
相待沧海月,坐到三更时。
须臾众色尽,造化一事奇。
手中公瑾扇,皎然相发挥。
风翻头上巾,舞过池影西。
惟有鸡冠两树花,一笑如受缠头归。