重闱白发慈母老,八十春光少二年。策杖扶孙闻尚健,采蘋供祀恐非前。
归心爱日增凄切,别况遭屯倍怆然。苦缚微官难解脱,陈情有表更谁怜。
风尘久客心如醉,江海游人鬓已疏。薄宦苦无閒日月,清时长为惜居诸。
须从壮齿勤修业,莫以贫囊废读书。眷彼连枝松与柏,凌霄耐岁荫吾庐。
欲挽斜阳留晚照,却从家食拜平章。手扶天柱多雄略,身历江关战几场。
炳矣精忠昭日月,浩然正气塞穹苍。文章节义兼双美,庙貌英声万古芳。
当筵不决犹留玉,骨肉翻为反间臣。草具听谗谋已拙,鸿沟许割计非真。
韩彭旧属皆归汉,龙范先殂孰与亲。纵过江东重捲土,也应还作问津人。
渔矶石磴碧苔封,天际微青露远峰。风过草花香馥馥,日斜松竹影重重。
云烟锁处藏文豹,雷雨行时起蛰龙。庭树苍苍门寂寂,蕙帏愁听五更钟。
风尘沦落叹孤踪,暗想天涯思万重。奔走十年成底事,摩挲双鬓等飞蓬。
羁怀久厌闻啼雁,拙术何能学钓龙。夜厌寒衾常不寐,楼头又报五更钟。
孤忠许国总忘家,踪迹羁栖遍海涯。画省久瞻人似玉,书窗未梦笔生花。
情深燕邸知心少,目断彬阳去路赊。迁逐忽惊青鬓改,追维往事泪交加。
十年六度过畲心,松竹知名喜见寻。老鹤搏霄空有志,碧桃和露久成阴。
为驰长路春光尽,虚负明时岁月临。拟效涓埃浑碌碌,感兹抚景一沉吟。
南北为郎馀十载,忽闻驰檄守洪州。分应犬马谁青眼,犹喜春秋未白头。
麦秀两歧嘉往绩,棠阴满郡企前修。心存止水惟澄定,名等浮云任去留。
江城雨后作春寒,宴赏梁园夜未阑。妙曲喜从花外听,彩灯遥隔水边看。
王孙佳技千般巧,客子相过一笑难。况复陈思多好句,不妨秉烛耸奇观。