一夜风霜万木枯,岁寒惟见老松孤。秦皇不识清高操,强欲烦君作大夫。
几年衰病卧林泉,势迫形驱苦自怜。白屋想应无孺子,琴堂有榻任高悬。
梅放寒花岁已深,为君特赋雪窗吟。信知此道无今古,展卷详论孔孟心。
此身此理由天付,屋漏多惭忝所生。今后事天知有道,力闲邪妄便存诚。
周南治化何其盛,本在身脩与意诚。此是圣贤真事业,莫教墙面度平生。
竹户常扃雪满窗,书程日紧用功忙。今朝特发山阴兴,只为金兰契谊长。
去岁墙倾更绝粮,今年净几与明窗。人生苦乐何须计,流水行云语意长。
新水涟漪宿雨收,泛舟直下锦溪头。好风四至清衣袂,信有长江五月秋。
风雨篷窗不昧时,客中情绪总依依。静思成已功难处,私意才行行即亏。
总总谁无死与生,英雄准拟立功名。一枝丹桂虽残燬,尚有千秋万载馨。