洞庭舟始泊,桂江帆又开。魂从会处断,愁向笑中来。
惝怳看残景,殷勤祝此杯。衡阳刷羽待,成取一行回。
湘南孤白芷,幽托在清浔。岂有馨香发,空劳知处深。
摧贤路已隔,赈乏力不任。惭我一言分,贞君千里心。
寸义薄联组,片诚敌兼金。方期践冰雪,无使弱思侵。
慷慨视别剑,凄清泛离琴。前程楚塞断,此恨洞庭深。
文字已久废,循良非所任。期君碧云上,千里一扬音。
忆年十五在江湄,闻说平凉且半疑。
岂料殷勤洮水上,却将家信托袁师。
寻常纵恣倚青春,不契心期便不亲。
今日烟波九疑去,相逢尽是眼中人。
匣有青萍筒有书,何门不可曳长裾。
应须定取真知者,遣对明君说子虚。
羸马孤童鸟道微,三千客散独南归。
山公念旧偏知我,今日因君泪满衣。
僧家亦有芳春兴,自是禅心无滞境。
君看池水湛然时,何曾不受花枝影。
同事先皇立玉墀,中和旧节又支离。
今朝各自看花处,万里遥知掩泪时。