百忧攒心起复卧,夜长耿耿不可过。
风吹雪片似花落,月照冰文如镜破。
息驾非穷途,未济岂迷津。独立大河上,北风来吹人。
雪霜自兹始,草木当更新。严冬不肃杀,何以见阳春。
展开阅读全文
汉家婕妤唐昭容,工诗能赋千载同。自言才艺是天真,
不服丈夫胜妇人。歌阑舞罢闲无事,纵恣优游弄文字。
玉楼宝架中天居,缄奇秘异万卷馀。水精编帙绿钿轴,
云母捣纸黄金书。风吹花露清旭时,绮窗高挂红绡帷。
香囊盛烟绣结络,翠羽拂案青琉璃。吟披啸卷终无已,
皎皎渊机破研理。词萦彩翰紫鸾回,思耿寥天碧云起。
碧云起,心悠哉,境深转苦坐自摧。金梯珠履声一断,
瑶阶日夜生青苔。青苔秘空关,曾比群玉山。
神仙杳何许,遗逸满人间。君不见洛阳南市卖书肆,
有人买得研神记。纸上香多蠹不成,昭容题处犹分明,
令人惆怅难为情。
迢递天上直,寂寞丘中琴。忆尔山水韵,起予仁智心。
凝情在正始,超想疏烦襟。凉生子夜后,月照禁垣深。
远风霭兰气,微露清桐阴。方袭缁衣庆,永奉南薰吟。
随缘聊振锡,高步出东城。水止无恒地,云行不计程。
到时为彼岸,过处即前生。今日临岐别,吾徒自有情。
星汉纵横车马喧,风摇玉佩烛花繁。
岂知羸卧穷荒外,日满深山犹闭门。
闭院开轩笑语阑,江山并入一壶宽。微风但觉杉香满,
烈日方知竹气寒。披卷最宜生白室,吟诗好就步虚坛。
愿君此地攻文字,如炼仙家九转丹。
月峰禅室掩,幽磬静昏氛。思入空门妙,声从觉路闻。
泠泠满虚壑,杳杳出寒云。天籁疑难辨,霜钟谁可分。
偶来游法界,便欲谢人群。竟夕听真响,尘心自解纷。
物有无穷好,蓝青又出青。朱研未比德,白受始成形。
袍袭宜从政,衿垂可问经。当时不采撷,作色几飘零。