竹径旁通到后园,卧来唯觉鸟声喧。更无俗物当人眼,自有春风为扫门。
庭际花飞锦绣合,池中鱼戏绿蘋翻。翛然别是神仙趣,世事从今口不言。
昔年心事共谁论,猿鹤同栖月一村。
赖尔林塘添景趣,任他乌兔走乾坤。
胸襟曾贮匡时策,手指今馀把笔痕。
自笑微躯长碌碌,只应漂母识王孙。
一曲悲歌酒一尊,只将怀抱诉乾坤。
舌存耻作穷途哭,身贱难酬知己恩。刘毅暂贫虽壮志,冯唐已老复何论。
只缘命蹇须知命,且抱清风遗子孙。
寂寂无聊九夏中,可怜铅椠竟何功。寄言全盛红颜子,荏苒将成白首翁。
梅熟已过南岭雨,客来唯赠北窗风。
人生老大须恣意,半局闲棋万虑空。
鱼槛春深展钓丝,庭松影里坐移时。百年寄傲聊容膝,十亩闲居半是池。
临水自怜长寂寞,看花不语苦寻思。花如解语还应道,莫待无花空折枝。
年如流水日相催,只合欢娱不合悲。
鹦鹉杯中浮竹叶,晓莺帘外语花枝。
桃夭李艳清明近,簇白团红烂漫时。笑向春风初五十,且沽春酒且吟诗。
养拙藏愚春复春,清朝未达自嫌身。
谁知野性真天性,忘却平津是要津。
但有壶觞资逸咏,耻将名利托交亲。由来人事无常定,况是人间懒慢人。
不向人间与命争,也曾狂走趁浮名。
兴来小豁胸中气,醉后焉知世上情。
一觉晓眠殊有味,百年如梦竟何成。
因思往事真堪笑,未肯徒然过此生。
空作昂藏一丈夫,生涯心事已蹉跎。
有时出郭行芳草,几度临风咏蓼莪。
好是吾贤佳赏地,安知父祖苦辛多。翻思岵屺传诗什,援笔长吁欲奈何。
不堪惆怅落花前,自鼓庄盆对逝川。
回首可怜长寂寞,多情信有短姻缘。
游魂永永无归日,极目茫茫似接天。
感旧两行年老泪,每逢寒食一潸然。