忽忆曾栖处,千峰近沃州。别来秦树老,归去海门秋。
汲带寒汀月,禅邻贾客舟。遥思清兴惬,不厌石林幽。
把君诗一吟,万里见君心。华发新知少,沧洲旧隐深。
潮冲虚阁上,山入暮窗沈。忆宿高斋夜,庭枝识海禽。
四十年高梦,生涯指一丘。无人同久住,有鹤对冥修。
草杂芝田出,泉和石髓流。更嫌庭树老,疑是世间秋。
何必问蓍龟,行藏自可期。但逢公道日,即是命通时。
乐善知无厌,操心幸不欺。岂能花下泪,长似去年垂。
故国望不见,愁襟难暂开。春潮映杨柳,细雨入楼台。
静少人同到,晴逢雁正来。长安远于日,搔首独徘徊。
章句积微功,星霜二十空。僻应如我少,吟喜得君同。
月上僧归后,诗成客梦中。更闻栖鹤警,清露滴青松。
又指烟波算路岐,此生多是厌羁离。正逢摇落仍须别,
不待登临已合悲。里巷半空兵过后,水云初冷雁来时。
扁舟未得如君去,空向沧江梦所思。
苇声骚屑水天秋,吟对金陵古渡头。千古是非输蝶梦,
一轮风雨属渔舟。若无仙分应须老,幸有归山即合休。
何必登临更惆怅,比来身世只如浮。
雕琢文章字字精,我经此处倍伤情。身从谪宦方沾禄,
才被槌埋更有声。过县已无曾识吏,到厅空见旧题名。
长江一曲年年水,应为先生万古清。
鳞鬣催残志未休,壮心翻是此身雠。并闻寒雨多因夜,
不得乡书又到秋。耕钓旧交吟好忆,雪霜危栈去堪愁。
如何只是三年别,君著朱衣我白头。