以色静胡尘,名还异众嫔。免劳征战力,无愧绮罗身。
骨竟埋青冢,魂应怨画人。不堪逢旧宅,寥落对江滨。
身世两相惜,秋云每独兴。难将尘界事,话向雪山僧。
力善知谁许,归耕又未能。此怀平不得,挑尽草堂灯。
我泛潇湘浦,君行指塞云。两乡天外隔,一径渡头分。
雨暗江花老,笳愁陇月曛。不堪来去雁,迢递思离群。
幽植众能知,贞芳只暗持。自无君子佩,未是国香衰。
白露沾长早,青春每到迟。不知当路草,芳馥欲何为。
离心醉岂欢,把酒强相宽。世路须求达,还家亦未安。
旅程愁算远,江月坐吟残。莫羡扁舟兴,功成去不难。
孤云无定踪,忽到又相逢。说尽天涯事,听残上国钟。
问人寻寺僻,乞食过街慵。忆到曾栖处,开门对数峰。
木落曙江晴,寒郊极望平。孤舟三楚去,万里独吟行。
鸟占横查立,人当故里耕。十年来复去,不觉二毛生。
双黛俨如嚬,应伤故国春。江山非旧主,云雨是前身。
梦觉传词客,灵犹福楚人。不知千载后,何处又为神。
怀君非一夕,此夕倍堪悲。华发犹漂泊,沧洲又别离。
冷禽栖不定,衰叶堕无时。况值干戈隔,相逢未可期。
古殿春残绿野阴,上皇曾此驻泥金。三城帐属升平梦,
一曲铃关怅望心。苑路暗迷香辇绝,缭垣秋断草烟深。
前朝旧物东流在,犹为年年下翠岑。